405. dzień wojny. Co zmienia przyjęcie Finlandii do NATO? Nie to się marzyło Putinowi
Niestety w Bachmucie zakapiory Grupy Wagnera powolutku posuwają się coraz dalej na zachód, spychając obrońców na obrzeża miasta. Najwyraźniej Rosjanie zrezygnowali z prób okrążenia, uznając te wysiłki za bezowocne, i zdecydowali się skoncentrować swoje siły na walkach miejskich. W tym wagnerowcy i wojska powietrzno-desantowe są najlepsze, nie są bowiem tak nasycone ciężkim sprzętem (czołgi, pojazdy pancerne, artyleria), jak wojska pancerno-zmechanizowane, a w walkach miejskich ciężki sprzęt odgrywa mniejszą rolę niż w terenie odkrytym. Ostatecznie wymęczą ten Bachmut, ale z posuwaniem się dalej w kierunku Kramatorska i Słowiańska łatwo im nie będzie. Znów będą musieli wyjść w pole, a tam przydałyby się czołgi, celnie strzelająca artyleria, czyli coś, czego Rosjanom obecnie brakuje. Wcale nie oznacza to niestety, że tak będzie zawsze. Niemniej trzeba przyznać, że przy pomocy javelinów i innych podobnych zabawek ukraińskie wojska zdrowo przewietrzyły rosyjskie składy z czołgami…
Poza Bachmutem ciężkie walki nadal trwały pod Donieckiem, gdzie Rosjanie atakują w dwóch kierunkach: na Awdijiwkę, która pomału staje się drugim Bachmutem, oraz w kierunku na zachód, na Marjinkę. Rosjanie skierowali pod Awdijiwkę swoją sławetną 200. Peczengską Brygadę Zmechanizowaną z 14. Korpusu Armijnego Floty Północnej. Najwyraźniej brygada ta jest jak kot – ma dziewięć żyć. Była już niemal kompletnie rozbijana co najmniej dwukrotnie, ale ponownie ją odtwarzano, kierując do niej szerokim strumieniem uzupełnienia ludzkie i sprzętowe. Z pierwotnej brygady został jedynie numer i pewnie część dowództwa.
Ciekawą informacją jest to, że mniej więcej 100 km na południowy zachód od Doniecka, czyli nieco na wschód od linii Hulajpole–Połosy, ukraińskie wojska przeprowadziły coś w rodzaju rozpoznania walką lub „ataku sondującego” (probing attack) – jak tego rodzaju działania są nazywane w terminologii NATO.