Polskie kino idzie na wojnę

Michnik z Kuklińskim depcząc czerwone maki idą zatknąć biało-czerwoną flagę na Monte Cassino: taki kadr powinien znaleźć się we wzorcowym filmie polskim, wychodzącym naprzeciw dylematom naszych czasów. To żart, ale ilustruje poważny problem: polskie kino nie potrafi opowiadać ani o bohaterach współczesności, ani o dawnych zwycięskich bitwach.

Nóż w wodzie i kij w mrowisku

Wraz z rosnącą popularnością nowego kanału telewizyjnego Kino Polska, nadającego stare polskie filmy, wraca kłopotliwe pytanie: do kogo powinny one należeć i kto ma prawo czerpać z nich zyski?

Niewesoły koniec

Mówiąc w skrócie, historia kina polskiego jest w dużej mierze historią walki twórców o prawo do nieszczęśliwego zakończenia. Władza bowiem zawsze wolała happy endy. Dzisiaj woli je też publiczność.

Studio klops

Mam dla polskich reżyserów świetny temat na zaangażowany, wciągający film, a nawet kilka filmów, w których odbijałaby się nasza rzeczywistość. Tym tematem jest środowisko filmowe. A oto zarysy scenariuszy.

Dosyć martwy trup

Kino III RP najpierw śmiało się z byłego etosu, potem głównie z policjantów i złodziei. Tomasz Konecki i Andrzej Saramonowicz, autorzy filmu „Ciało”, proponują komedię surrealistyczną, w której widz nie zobaczy Polski znanej z telewizora.

Przodem do przodu

Dla miłośników kina polskiego mamy dwie wiadomości, które nadeszły z Ameryki. Jedna jest dobra: na tamtejsze ekrany jesienią wejdzie „Quo vadis” Jerzego Kawalerowicza. Druga wiadomość jest zła: amerykański dystrybutor postanowił wyciąć biusty naszych artystek, prezentowane śmiało podczas uczty u Nerona.

Orzeł leci do Europy

Bronię baronów

Edi jedzie do Hollywood

Poprzednio usiłowaliśmy imponować Ameryce wielkimi produkcjami, co było błędem

Och, ten off!

Czy najlepsze filmy powstają wtedy, gdy ma się dużo wolności i mało pieniędzy? Patrząc na nowe filmy młodych, chyba tak.