Muzyka

Miszmasz

Recenzja płyty: Jack White, „Boarding House Reach”

materiały prasowe
Kolejna w tym roku płyta próbująca godzić tradycje białej i czarnej Ameryki, od country po soul i hip-hop.

Kampania poprzedzająca wydanie tego albumu była większa niż sama płyta. A przy tym wróżyła zestaw piosenek dość przełomowy, podczas gdy „Boarding House Reach” jest przede wszystkim udziwniony aranżacyjnie i eklektyczny. Jack White zebrał tu wymarzony, potężny zestaw muzyków, których spotykał wcześniej podczas różnych sesji (m.in. Beyoncé), współpracowników afroamerykańskich gwiazd, a także grywających z nim wcześniej instrumentalistów (Brooke Waggoner, Carla Azar) i wokalistki gospel z The McCrary Sisters. Ale czy to funkowe ekscesy „Corporation”, czy rapowane „Ice Station Zebra” bazują na podobnych rytmicznych szablonach rodem z Led Zeppelin i nie mówią o muzyce White’a niczego naprawdę nowego. Można się w atrakcyjnych szczegółach tej muzyki rozsmakować, można i zagubić, ale z całości wynika jedno: to kolejna w tym roku (po albumie Justina Timberlake’a) płyta próbująca godzić tradycje białej i czarnej Ameryki, od country po soul i hip-hop. I po raz kolejny zadanie okazało się kłopotliwe.

Jack White, Boarding House Reach, Third Man/XL

Polityka 13.2018 (3154) z dnia 27.03.2018; Afisz. Premiery; s. 87
Oryginalny tytuł tekstu: "Miszmasz"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Świat

Izrael kontra Iran. Wielka bitwa podrasowanych samolotów i rakiet. Który arsenał będzie lepszy?

Na Bliskim Wschodzie trwa pojedynek dwóch metod prowadzenia wojny na odległość: kampanii precyzyjnych ataków powietrznych i salw rakietowych pocisków balistycznych. Izrael ma dużo samolotów, ale Iran jeszcze więcej rakiet. Czyj arsenał zwycięży?

Marek Świerczyński, Polityka Insight
15.06.2025
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną