Kampania poprzedzająca wydanie tego albumu była większa niż sama płyta. A przy tym wróżyła zestaw piosenek dość przełomowy, podczas gdy „Boarding House Reach” jest przede wszystkim udziwniony aranżacyjnie i eklektyczny. Jack White zebrał tu wymarzony, potężny zestaw muzyków, których spotykał wcześniej podczas różnych sesji (m.in. Beyoncé), współpracowników afroamerykańskich gwiazd, a także grywających z nim wcześniej instrumentalistów (Brooke Waggoner, Carla Azar) i wokalistki gospel z The McCrary Sisters. Ale czy to funkowe ekscesy „Corporation”, czy rapowane „Ice Station Zebra” bazują na podobnych rytmicznych szablonach rodem z Led Zeppelin i nie mówią o muzyce White’a niczego naprawdę nowego. Można się w atrakcyjnych szczegółach tej muzyki rozsmakować, można i zagubić, ale z całości wynika jedno: to kolejna w tym roku (po albumie Justina Timberlake’a) płyta próbująca godzić tradycje białej i czarnej Ameryki, od country po soul i hip-hop. I po raz kolejny zadanie okazało się kłopotliwe.
Jack White, Boarding House Reach, Third Man/XL
