Wojciech Fangor to jeden z najważniejszych polskich twórców drugiej połowy XX w. Co ciekawe, szerszej publiczności znany jest przede wszystkim z dzieł w jego dorobku najmniej istotnych – słynnych socrealistycznych obrazów „Postacie” i „Matka Koreanka”. Znaleźć je można w każdym podręczniku historii malarstwa jako przykłady ideologicznego zaśmiecania sztuki. A przecież dość wcześnie rozpoczął Fangor także oryginalne i awangardowe poszukiwania, głównie w zakresie łączenia malarstwa z przestrzenią (np. słynne „Studium przestrzeni” z 1958 r.).
W 1961 r. wyjechał z Polski i zaczął godną uznania międzynarodową karierę, pomieszkując kolejno w Paryżu i Berlinie Zachodnim, by na dłużej osiąść w USA. Przez wiele lat uprawiał malarstwo łączące w sobie doświadczenia abstrakcji i op-artu. Na tyle ciekawie, że zorganizowano mu wystawę w nowojorskim Guggenheim Museum.
W 1999 r. w wieku 77 lat artysta dość nieoczekiwanie powrócił na stałe do kraju i – także nieoczekiwanie – powrócił do malarstwa figuratywnego, koncentrującego się na ludzkiej postaci. Obecna wystawa to godna szacunku próba retrospektywnego zaprezentowania jego prac na papierze, powstających pomiędzy 1948 a 2006 r., czyli przez 58 lat!
Dla każdego, kto ma ambicję choćby ogólnego poznania i zrozumienia polskiej sztuki współczesnej, ta ekspozycja to obowiązkowy punkt programu.
Wojciech Fangor, prace na papierze 1948–2006. Galeria aTAK w Warszawie. Wystawa czynna do 31.07.2007 r.