Jak naprawić szkołę po „reformie” PiS? Sprawdzamy programy wyborcze

Nauczyciele właśnie ogłosili, że 15 października rozpoczynają strajk. Szkoła wymyślona przez PiS na najbliższe lata (zresztą po łebkach i dość niestarannie) po prostu zrzeka się roli w życiu uczniów. A polityczni konkurenci nie wyjaśniają wprost, jak zamierzają ten bałagan posprzątać.

Tekst Joanny Cieśli o oświacie ukazuje się w ramach cyklu artykułów o tym, co partie przed wyborami do Sejmu i Senatu 13 października proponują wyborcom w najważniejszych dziedzinach. Jutro Joanna Solska o gospodarce.

Oświata nigdy PiS szczególnie nie obchodziła. W kończącej się kadencji partia skupiła się na tym obszarze tej działki, z którego mogła wyciągnąć dla siebie najwięcej społecznego poparcia: zlikwidowała gimnazja, bo z sondaży wyraźnie wynikało, że Polakom to się spodoba. Na następny sezon równie silną emocję dotyczącą szkół trudno wyszukać. Zatem jedyne, co dla PiS jest ewentualnie interesujące w perspektywie kolejnej kadencji, to ideologizacja – próba wykorzystania swojego oddziaływania do wpojenia dzieciom wzorców uznawanych za słuszne.

PiS, czyli oświata scentralizowana

Rozdział poświęcony edukacji w pakiecie ze sportem i turystyką zajmuje ledwie 13 stron (mniej – dziewięć – poświęcono tylko ochronie środowiska). We wstępnej części jako oczywiste sukcesy wymienione są „reforma strukturalna oraz programowa” (czyli likwidacja gimnazjów), a także „przywrócenie przedmiotowego systemu nauczania” (wbrew światowym trendom). Pierwsze z nielicznych zaskoczeń jest takie, że autorzy programu jako osiągnięcie przedstawiają „zwrócenie większej uwagi na kreatywność ucznia, naukę krytycznego myślenia czy logicznego rozumowania”. Wymieniają też własne zasługi dla nauczycielskich budżetów, powtarzając rozpracowane wielokrotnie przez media manipulacje o największych od lat podwyżkach dla pracujących w szkołach.