To największe tego typu spotkanie, jakie odbywa się w czasie rosyjsko-ukraińskiej wojny, i być może zaczątek jednej z większych międzynarodowych koalicji wsparcia wojskowego dla walczącego kraju. Zaproszenie od sekretarza obrony USA Lloyda Austina przyjęły 43 kraje, a więc dużo więcej, niż liczy samo NATO. Lista uczestników jest globalna, obejmuje państwa Dalekiego Wschodu i Oceanii: Japonię, Koreę Południową, Australię i Nową Zelandię; Bliskiego Wschodu: m.in. Izrael, Katar i Jordanię; oraz cztery kraje Afryki: Kenię, Liberię, Maroko i Tunezję.
Oczywiście przy wielkim stole zasiadają też zbrojne i zbrojeniowe potęgi Zachodu: poza USA Francja, Wielka Brytania, Włochy, Niemcy, Hiszpania, a także kraje mniejsze, lecz posiadające spore zasoby technologiczne i produkcyjne, jak aspirujące do NATO Szwecja i Finlandia, wyspecjalizowani Belgowie, Holendrzy i Norwegowie, a także najwięksi producenci uzbrojenia na wschodniej flance, jak Polska i Czechy.
Nie ma wątpliwości, że przy stole w bazie Ramstein zasiedli najwięksi producenci i wynalazcy uzbrojenia, od których zależy postęp techniczny w tej dziedzinie. Jeśli liczyć wedle skali produkcji, to można mówić o dwóch trzecich, jeśli nie trzech czwartych światowej podaży broni. Gdy za miarę brać wielkość budżetów obronnych, to symbolicznie po stronie Ukrainy stanęło dziś 70–80 proc. globalnej siły nabywczej w zbrojeniach. Pod względem strategicznym można powiedzieć, że na naradzie obecni byli partnerzy USA z kilku konstelacji sojuszniczych. NATO (co oczywiste), ale również długoletni pacyficzny sojusz ANZUS i nowy AUKUS, a także partnerzy dwustronnych porozumień obronnych z Azji Wschodniej.