Według ONZ ponad 80 proc. z 17,5-milionowej ludności Syrii pogrąża się w biedzie. Syryjskie dzieci zasypiają głodne, bo rodziny nie mogą sobie pozwolić na kupno jedzenia.
Ośrodki dla imigrantów pękają w szwach i nie są zbyt pilnie strzeżone. Wielu ucieka w nieznane. W warunkach urągających elementarnym zasadom godności zaczynają „nowe życie”.
W dawnym hotelu robotniczym przebywa 111 kobiet z dziećmi. O tym, czy wezwać karetkę, decyduje jeden z dwu ochroniarzy dyżurujących na zmianę.
Stracili pracę, brakuje im na czynsz. Niektórzy nie mają już co jeść. Większość nie może liczyć na żadne wsparcie od państwa.
Powstający na Pomorzu model integracji opiera się na wciąż wyjątkowej w Polsce myśli, że imigranci to nie tylko ręce do pracy, ale ludzie, więc solidarność powinna obejmować także ich.
Polska, Czechy i Węgry są winne zlekceważenia unijnego prawa przyjętego w 2015 r. Wbrew zobowiązaniu nie przyjęły do siebie uchodźców. Trybunał Sprawiedliwości UE uznał, że nie miały prawa powoływać się wtedy na ochronę bezpieczeństwa.
Komisja Europejska odczytuje niedawne „otwarcie granic” przez Recepa Erdoğana głównie jako apel o więcej pieniędzy. I zanosi się na to, że Unia będzie płacić.
Po decyzji prezydenta Turcji o otwarciu granic sytuacja na południu Europy stała się dramatyczna. Tysiące migrantów jest gotowych do przeprawy. Grozi im śmierć na morzu albo kule i gaz na lądzie.
Sytuacja na Morzu Egejskim znów się pogarsza. Mieszkańcy wysp nie chcą nowych obozów dla uchodźców i żądają zamknięcia granic. Wszyscy ścierają się ze wszystkimi.
Turcja nie będzie już „wstrzymywać uchodźców, którzy chcą się przedostać do Europy”. Ludność cywilna znów stała się celem. Politycznym.