1. Mikołaj Łoziński, Stramer, Wydawnictwo Literackie.
Powieść o żydowskiej rodzinie z Tarnowa w jasnej tonacji, która sprawia, że nie jest to kolejna historia o antysemityzmie i Zagładzie (choć to wszystko tu również jest), tylko przede wszystkim o rodzinie w wirze historii.
2. Paweł Sołtys, Nieradość, Czarne.
Opowiadania imponujące literacką swobodą. Jeśli szukać dla nich wspólnego mianownika, to jest nim brak – niewypowiedziane dno tych historii.
3. Justyna Bargielska, Dziecko z darów, Wydawnictwo Wolno.
Książka poetycka, w której na pierwszym planie są dzieci, ich niezależność, wyobraźnia i umiejętność łączenia wszystkiego ze wszystkim. To w dzieciach powraca nasze dzieciństwo.
4. Barbara Sadurska, Mapa, Nisza.
Imponująca opowieść w puzzlach, które czytelnik sam musi złożyć. Sadurska swobodnie łączy odległe w czasie wątki i postaci, całość spaja tytułowa mapa i wątek akwaforty Fausta, a ukrytym pomostem jest pytanie o zło.
5. Weronika Murek, Feinweinblein, Czarne.
Trzy dramaty nominowanej w tym roku do Paszportu POLITYKI pisarki. Są tu opowieści o polskiej tradycji i cudowna słowna szermierka. A przede wszystkim mamy wrażenie obecności niepowstrzymanego, dzikiego nurtu języka.
6. Urszula Zajączkowska, Patyki, badyle, Marginesy.
O tym, co ma wspólnego kot z pokrzywą, co kryje w sobie badyl, jak goją się rany drzew. Książka, która znakomicie łączy literaturę i botanikę – opowiada swoim stylem i z charyzmą o życiu roślin.
7. Dominika Słowik, Zimowla, Znak.
Thriller z elementami opowieści grozy, który bardzo ciekawie pokazuje polską historię najnowszą (od lat 80. przez czasy transformacji) jako historię cudów, a właściwie ludzką potrzebę istnienia zjawisk nadprzyrodzonych.
8. Wojciech Nowicki, Cieśniny, Czarne.
Powieść, która prowadzi czytelnika przez cieśniny szaleństwa. Bohaterowie to postaci historyczne, ale opowiada o nich postać współczesna, błąkająca się po zakamarkach dziejów.
9. Joanna Gierak-Onoszko, 27 śmierci Toby’ego Obeda, Dowody na Istnienie.
Autorka zagląda pod podszewkę wyidealizowanego obrazu Kanady i znakomicie opowiada historię o państwie mierzącym się z bolesną przeszłością.
10. Ryszard Koziołek, Wiele tytułów, Czarne.
Eseje Ryszarda Koziołka wychodzą od literatury, ale docierają do spraw wykraczających poza nią – do Śląska jako formy życia czy możliwości rozmowy z kimś, kto myśli zupełnie inaczej niż my. A do tego dostajemy też brawurowe odczytania klasyki: „Lalki” czy „Chłopów”.
11. Jakub Żulczyk, Czarne słońce, Świat Książki.
Ta powieść o nienawiści miejscami drażni i przeraża, ale zostaje w pamięci, bo jest rodzajem ryzykownego gestu pisarza, który wychodzi poza bezpieczną satyrę i dystopię.