Od trzech dekad w tym samym składzie (fortepian, kontrabas, perkusja) wychodzą na scenę i improwizują – są to długie, powoli rozwijające się formy gdzieś pomiędzy jazzem a minimal music. Rzadko wydarza się w nich coś przełomowego, ale rodzaj oferowanego w nich zanurzenia w muzyce odbieranej tu i teraz, prowadzącej w ciągu kilkudziesięciu minut do zupełnie innego punktu niż ten początkowy, cieszy się z biegiem lat coraz większym zainteresowaniem. Tym bardziej że nie ma w tym niczego nieprzystępnego – The Necks wymagają tylko uwagi. Płyta „Body” jest na tym tle względną niespodzianką – przynosi jeden utwór (tak już bywało), ale wyraźnie podzielony na cztery części, bardzo różnorodne brzmieniowo, z jednym z najbardziej rockowych w charakterze fragmentów w historii grupy, opartym na brzmieniu gitary elektrycznej (gra na niej perkusista Tony Buck). Chwilami nie przypominają tu samych siebie. Czy to dobrze? Rzecz dyskusyjna. Za to w pierwszej części płyty słuchacze powinni rozpoznać figury fortepianowe znane z ostatnich koncertów w Polsce tej bardzo lubianej u nas grupy.
The Necks, Body, Northern Spy