Koniec węgla to nie wynik działań zielonego lobby, ale rozwoju technologicznego i prostego rachunku ekonomicznego. Ile jeszcze pieniędzy będziemy sypać w czarną dziurę kopalń?
Gdy w sierpniu 1980 r. stanęła Stocznia Gdańska, a do strajków przystąpiło całe Wybrzeże, kopalnie i huty meldowały władzom PZPR o przedterminowym wykonaniu planu pięcioletniego.
Województwo śląskie to kraina, w której człowiek najpierw przez wieki żył w zgodzie z naturą, a potem zaczął ją niemiłosiernie eksploatować i zmieniać. Te sny o potędze zostawiły po sobie wiele ciekawych śladów.
Po raz pierwszy od trzech miesięcy śląskie nie przodowało w zakażeniach koronawirusem. Chwilowo.
Zaistniałe na Śląsku okoliczności, polityczna aura i związany z nią zaduch, otoczyły Muzeum Śląskie, w którym „nie ma miejsca na wystawę o Kutzu”. Nie mogę pozostać obojętny.
Ważne jest tło polityczne górniczego tupnięcia nogami. Mapa powyborcza pokazuje, jak rozłożyły się sympatie tam, gdzie w najlepsze trwa wydobycie węgla.
Rozbieżności między danymi o koronawirusie ze śląskich powiatów a tymi, które podaje resort zdrowia, są porażające. Mówiło się o 700–800 zakażonych, którzy „wyparowali”. A może to już tysiąc?
Zarażeni koronawirusem górnicy nie gorączkują. Ale temperatura na Śląsku jest wysoka. Kraj boi się przyjezdnych Ślązaków. Czesi zamknęli granice ze Śląskiem. Władza zamyka kopalnie, a górników w domach. Do wyborów.
Decyzją ministra zdrowia Republiki Czeskiej Polskę wpisano na zieloną listę państw z niskim ryzykiem zakażenia. Z wyjątkiem Śląska. PiS tymczasem twierdzi, że wirusa ma pod kontrolą.
Można byłoby spokojnie odtrąbić sukces i powiedzieć suwerenowi: pandemia to kolejny byt w naszym kraju, który jest pod kontrolą. Naszą kontrolą. A tu masz.