Wspólny telewizor

To nieprawda, że Czechosłowacja nie istnieje. Choć politycy milczą o tym jak zaklęci, federacja została odnowiona. Przynajmniej na ekranach telewizorów.

Klucze do katedry

Sąd obwodowy w Pradze stwierdził ponownie, że właścicielem katedry św. Wita na Hradczanach jest Kościół katolicki, a nie Republika Czeska. Dla wielu Czechów królewska katedra nigdy nie przestała być własnością całego narodu, niekoniecznie tylko katolików. U nich taki spór wygląda zupełnie inaczej, niż wyglądałby u nas.

Skąd ten dom?

Czy z powodu niejasnych interesów, łączących żonę czeskiego premiera z właścicielką największego praskiego burdelu, upadnie centro-lewicowy rząd Stanislava Grossa?

Czesi trzymają się mocno

Najgłośniejsze debiuty prozatorskie ostatnich lat były w Czechach dziełem niesamowitego tercetu, złożonego ze studentki mongolistyki, emerytowanej nauczycielki oraz poety dorabiającego wymyślaniem haseł w agencjach reklamowych. Łączy ich jedno – potrafią pisać.

Trójkąt małżeński

Wiceszefowa Rady Miasta Bogatynia wyszła za Czecha, burmistrza sąsiedniego Hradka. Ich dziecko urodzi się jesienią, być może w niemieckim szpitalu w pobliskim Zittau. Miejscowi liczą, że ten mariaż to dobry znak dla nowej, wspólnej drogi, która miałaby połączyć te trzy miasta.

Pudelek z placu Wacława

Jeżdżąc od wielu lat do Waszego kraju, pokochałem Polskę i Polaków, lecz wydarzyło mi się coś może mniej oczekiwanego. Dzięki spojrzeniu z perspektywy polskich przyjaciół polubiłem wiele cech własnego kraju i narodu.

Dobry wojak Czech

Jeśli nawet nie istnieje charakter narodowy, to z pewnością Czesi – a przynajmniej czescy piłkarze – stanowią żywy dowód, że istnieją narody z charakterem. Jak oni to robią?

Czeski problem

Szkoda lasky Rozamundo

Muzyka Jaromira Vejvody obiegła świat. Słowa Vaszka Zemana znają tylko Czesi. Polacy śpiewają tę piosenkę ze słowami „Bando, bando...”. Amerykanie i Niemcy twierdzą, że to ich utwór. Czyja więc jest ta polka?

Vaclav II Odmienny

Ten prezydent urzęduje – mówi o Vaclavie Klausie jego sekretarz. – Jak już siądzie za biurkiem, to siedzi. To zupełne, ale to zupełne przeciwieństwo pana Vaclava Havla, który kochał wielogodzinne dyskusje w gronie przyjaciół.