Nieustępliwość prezydenta wobec związków zawodowych wywołała najdłuższy strajk we współczesnej historii Francji. Ucierpi gospodarka, ale jeśli reformy uda się wprowadzić, Macron umocni się w Unii.
O ile rząd spotyka się i podobno coś negocjuje ze związkowcami, o tyle Macron zachowuje się, jakby to go nie dotyczyło. A związki próbują ugrać jak najwięcej.
Ilekroć prezydent Emmanuel Macron spada w sondażach, pojawia się na okładkach kolorowych magazynów u boku żony Brigitte. I we Francji znów wszystko po staremu.
Premier Édouard Philippe przedstawił co prawda projekt reformy emerytur, który zmobilizował do strajku miliony Francuzów, ale w sposób tak niejasny, że związki zawodowe zapowiadają zaostrzenie protestów.
Paryskie spotkanie przywódców Francji, Rosji, Ukrainy i Niemiec nie przyniosło przełomu w sprawie Donbasu.
Prezydent chce skończyć z przywilejami emerytalnymi i wprowadzić system punktów, który, jak wszyscy się obawiają, będzie wymuszał odkładanie emerytury na później. Think tanki alarmują, że uderzy to szczególnie w samotne matki.
Sojuszowi udało się przełamać opór Turcji i złagodzić spory między USA a Europą. Donald Trump opuszcza szczyt NATO z przewagą nad Emmanuelem Macronem i jeszcze większą nad Recepem Erdoğanem.
Słowa Macrona o śmierci mózgowej NATO miały obudzić Europejczyków i pokazać, że członkowie sojuszu nie mają tych samych interesów – mówi Krzysztof Soloch, wykładowca paryskiej Sorbony.
Owszem, trzeba mieć koncepcję wiązania Rosji z Zachodem, ale Macron powinien publicznie nakreślić czerwone linie, z czego nie wolno ustąpić i z czego nie ustąpi.
Staje się coraz bardziej jasne, że spór polityczny we Francji polaryzuje się wedle logiki zbliżonej do tej, którą obserwowaliśmy kilka lat temu w Polsce.