Eutanazja we Francji

Dzięki zaangażowaniu Chantal Sébire o eutanazji zaczyna się mówić bez hipokryzji.

Serce śmierci

Czy mamy prawo rozkazać cierpiącemu: żyj? Czy rolą lekarza-przyjaciela jest pomóc żyć, czy czasem również – umrzeć?

Paraliż nadziei

W sprawie Janusza Świtaja trzeba już przestać gadać o eutanazji, cierpieniu, szlachetności i innych takich, a zadać pytanie: dlaczego Janusz nie ma na przykład wózka?

Do samego końca

Ostatni zastrzyk

Ustawa o „kontroli przy zakończeniu życia na prośbę i pomocy w samobójstwie” zacznie obowiązywać za pięć miesięcy. – Czy przekroczyliśmy Rubikon? – zastanawia się Arie Kors, dyrektor Departamentu Prawa Konstytucyjnego i Administracyjnego Ministerstwa Sprawiedliwości. – Nie jest to zapis, z którego bylibyśmy szczególnie dumni. Po prostu chcieliśmy pomóc chorym nie mającym szans na śmierć bez cierpień – oraz lekarzom, których życie stawia wobec tego problemu. Stosowana od trzydziestu lat praktyka będzie wreszcie zalegalizowana.

Wyklęte słowo eutanazja

Eutanazja w polskich szpitalach istnieje. Ten nagrodzony Grand Press artykuł opisuje, jak to wyglądało kilkanaście lat temu.

Doktor Śmierć na żywo

Dr Kevorkian, który już cztery razy stawał przed sądem za ułatwianie pacjentom śmierci, przekroczył kolejną granicę. Tym razem osobiście wstrzyknął truciznę, a kasety z nagraniem zabiegu przesłał do telewizji. Zapewne korzysta z faktu, że większość Amerykanów popiera legalizację eutanazji.

Dobra śmierć i złe argumenty

Przyspieszanie śmierci nieuleczalnie chorych pacjentów przez francuską pielęgniarkę znowu postawiło w centrum uwagi opinii społecznej takie problemy, jak prawo do godnej śmierci, opieka paliatywna, eutanazja. Pisał o tym prof. Jacek Łuczak (POLITYKA 32). Dziś problem podejmuje polemicznie prof. Jacek Hołówka z Instytutu Filozofii UW.

Chcę umrzeć. Lekarz o etycznych aspektach eutanazji

28-letnia Christine Malevre, pielęgniarka ze szpitala w Mantes-la-Jolie pod Paryżem, przyspieszyła śmierć 30 nieuleczalnie chorych pacjentów. Oskarżono ją o serię zabójstw z premedytacją, mimo że – jak twierdzą urzędnicy sądowi –czyniła to na życzenie pacjentów i ich rodzin. Niekiedy jednak z własnej inicjatywy. Nie działała dla pieniędzy ani dla innej własnej korzyści. Chciała nieść pomoc i ulgę w cierpieniu.