Sebastian Coe został nowym prezydentem Światowej Federacji Lekkoatletycznej (IAAF). Co zrobi, by przywrócić królowej sportu wiarygodność?
Halowe Mistrzostwa Świata w Polsce (7–9 marca) odbyły się po raz pierwszy. Do Sopotu zjechało blisko 600 zawodników, reprezentujących w sumie 138 krajów. Sportowcy walczyli w 26 konkurencjach. Polska – z 37 lekkoatletami – tworzyła trzecią najliczniejszą ekipę. Pierwsze są Stany Zjednoczone (62 zawodników), druga – Rosja (38).
Lekkoatletyczne mistrzostwa świata w Daegu przypomniały, że wielkim urokiem sportu jest nieprzewidywalność. Wielu faworytów poległo. Wśród nich, niestety, i nasi.
Największą niespodzianką zakończonych w Barcelonie lekkoatletycznych mistrzostw Europy była dla mnie uroda zawodniczek!
Tak jak Jamajczycy są niepokonani w sprintach, tak Polska wyrosła na potęgę w pchaniu i rzucaniu. To nam świat zazdrości specjalistów od kuli, młota i dysku.
Maraton jest demokratyczny: może go przebiec prawie każdy. Trzeba zacząć od małych dystansów i nie odpuszczać. Moda na maratony dotarła już do Polski.
I to jest właśnie ta satysfakcja, że spośród miliardów ludzi żyjących na świecie prawdziwego blanika potrafią wykonać dwie, może trzy osoby. Leszek Blanik, oczywiście, wykonuje ten skok najlepiej.
Mistrzostwa świata w lekkiej atletyce pokazały, jak złudna jest wiara w nowoczesną technologię, jak ułomna bywa siła fizyczna i jak bardzo cenimy sprawiedliwość. Sport to wciąż największy teatr świata. Szkoda, że bez Polaków.
Na mistrzostwach Europy w 1958 r. w Sztokholmie Polacy zdobyli 8 złotych medali, 2 srebrne i 2 brązowe. Bohaterem mistrzostw był Zdzisław Krzyszkowiak. Wygrał biegi na 5 i 10 km. Jerzy Chromik zwyciężył na 3 km z przeszkodami, a Kazimierz Zimny zdobył srebrny medal na 5 km. Zaczęto mówić o wielkim zwycięstwie polskiej szkoły biegów. O szkole Jana Mulaka.
Sportem rządzą prawa rynku. Towarem handlowym są widowiska. Tak funkcjonuje sportowy świat oraz część polskiego sportu. W tej części nie mieści się nasza lekka atletyka.