Historie niewiarygodne

[warto mieć w biblioteczce]

Stalin mówi nie

Po 50 latach wznowiono jedną z najgłośniejszych rozpraw Stalina, dzięki której autor zyskał tytuł „wielkiego językoznawcy”. Po tę książkę w chwilach przygnębienia sięgał Zbigniew Herbert. I zawsze śmiał się do rozpuku.

Nie rzucą ziemi

[warto mieć w biblioteczce]

Trzeci język

10 lat temu wydawało się, że sprawy ułożą się jak w przekornym tytule książki Jerzego Jarzębskiego „Pożegnanie z emigracją”. Że po odzyskaniu niepodległości podział na literaturę emigracyjną i krajową nie ma racji bytu, bo istnieje tylko jedna literatura polska.

Tumani i przestrasza

Samotność krytyka

Rozmowa z Marcelem Reich-Ranickim, liderem niemieckiej krytyki literackiej, autorem bestsellera „Moje życie”

Alicja w krainie kiczu

W epoce kultury obrazkowej zanika w Polsce jedna z najstarszych i najbardziej klasycznych form obrazkowych – ilustracja książkowa. Wszechwładnie króluje importowana tandeta a` la Disney. Niezrównany Michał Elwiro Andriolli zapewne przewraca się w grobie.

Śmierć krasnala ogrodowego

Piotr Siemion to rówieśnik Marcina Świetlickiego, pisarz o rok młodszy od Andrzeja Stasiuka i o rok starszy od Olgi Tokarczuk. Współpracownik „bruLionu”, przez wiele lat amerykański korespondent tego pisma, znany jednak tylko najbardziej uważnym uczestnikom życia literackiego, m.in. jako tłumacz prozy Thomasa Pynchona.

Podniebny powiat

Piotr Szewc zadebiutował wysoko ocenioną, obficie omawianą, przełożoną na sześć języków powieścią „Zagłada” (1987 r.). Potem zamilkł. Opublikował jedynie wywiad-rzekę z Julianem Stryjkowskim „Ocalony na Wschodzie”. Lecz jeśli długa przerwa wynikała z tego, że opierał się presji szybkiego dopisania drugiej książki do świetnego debiutu, to dobrze. Bo „Zmierzchy i poranki” są dziełem pod każdym względem lepszym.

Relacja o zagładzie

[tylko dla znawców]