Sędziowie we własnej sprawie

Nałęcz, Rokita i Ziobro przegłosowali, że są bezstronni

Mój raport dla pani C.

Podobnie jak pani czytam gazety, słucham radia, oglądam telewizję. Podobnie jak pani – martwię się tym, co się w Polsce dzieje. Pół roku temu podobnie jak pani miałem nadzieję, że dzięki komisji śledczej będę miał mniej powodów do zmartwień. Teraz – też podobnie jak pani – zadaję sobie pytanie: co się tutaj stało i co będzie dalej.

Wołam na puszczy

Z uwagą przeczytałam komentarz Janiny Paradowskiej „Nowy początek w starym serialu” (POLITYKA 28) i zgadzam się w zupełności z myślą przewodnią, że dziś w świecie polityki nie ma sprzyjającej atmosfery dla poważnej dysputy, także o roli mediów publicznych.

Nowy początek w starym serialu

Odpartyjnienie telewizji to stawka większa niż posada prezesa Kwiatkowskiego

Kto się bał Daniela Pearla?

We Francji bestsellerem stała się książka, która opowiada, jak zginiemy z rąk Al-Kaidy. Dowodzi, że największe niebezpieczeństwo nie zagnieździło się w Iraku, tylko w Pakistanie – pod postacią muzułmańskiej bomby atomowej. Bohater książki, amerykański korespondent, zginął prawdopodobnie dlatego, że za dużo o tej broni wiedział.

Kurtyna po premierze

Wielce szanowna komisjo, przejdź już łaskawie do finału

Przycinanie pazurów

Także w Ameryce dyskutuje się o koncentracji mediów: ile jeden właściciel może mieć kanałów, rozgłośni i gazet. Ale prawdziwym zagrożeniem okazuje się nijakość, gładkość i polityczna poprawność mediów. Same będąc częścią wielkiego biznesu Ameryki mają coraz większy kłopot, aby go bezstronnie opisywać.

Państwo to media

Papież i kuglarze

Roma locuta, causa finita – Rzym przemówił, sprawa zamknięta. Papieskie przemówienie na placu św. Piotra wywołało w Polsce u progu referendum europejskiego polityczne trzęsienie ziemi. Zepchniętą do defensywy prawicę narodowo-katolicką porzucił nawet jej patron, ojciec Rydzyk. Naprawdę? Czy udaje?

Co wolno w tej wolności

Politycy mają rację – bez swobody mediów żyłoby się im łatwiej