Odpał na podpał

Odczuwali potrzebę tworzenia. Dla zabicia czasu, którego mieli w nadmiarze. Więc wzięli żelazny łańcuch od krowy, koc od gaśnicy, śruby, a także paliwo. Wyszli na parking. Skręcili, podpalili, zamachali. Taki był początek artystycznej drogi tancerzy ognia z Bartoszyc.

Każde tango z dobrym partnerem to trzyminutowy romans

Tango wręcz wymaga szczerości, dlatego świetnie się w nim czują ludzie odważni i uczciwi: bo to nie lada sztuka publicznie pokazać, co komu w duszy gra. Inaczej tango męczy.

Danse macabre

Miały dotrwać dwie, góra trzy pary – tak przewidywali organizatorzy Kaliskiego Maratonu Tańca. Nie przypuszczali, że nagroda w wysokości 10 tys. zł wyzwoli w ludziach taką determinację. Po 23 godzinach tańca na parkiecie walczyła ponad połowa. Strugi potu, zaciśnięte zęby, zwolnione ruchy opuchniętych nóg, ale nikt nie chciał się poddać.

Tańce grzeczne i wszeteczne

W przechowywanych w Bibliotece Jagiellońskiej XV-wiecznych traktatach taniec wywodzony jest z Sodomy i nazywany ofiarą składaną diabłu, procesją diabelską, diabelskim kręgiem. Przez wiele stuleci Kościoły różnych wyznań prowadziły zawziętą walkę z muzyką i tańcami. Podejmowali ją też rozmaici świeccy bojownicy ideologicznej czystości.

Tańczący w ciemnościach

Kiedy okazało się, że ciągnięcie za nogawki nic nie pomaga, Wacław Wróblewski wpadł na z pozoru niedorzeczny pomysł: nauczę ich tańczyć brajlem. Po kilku lekcjach, na których uczniowie wodzili opuszkami palców po otworach wyciętych w kartonowym opakowaniu po makaronie, widać już było, że pomysł nie jest wcale niedorzeczny, ale genialny. Niewidomi zaczęli tańczyć.

Andaluzja w rytmie flamenco

Są tacy, którzy uważają, że Europa kończy się na Sierra Morena, łańcuchu górskim oddzielającym Andaluzję od reszty świata. Jeśli to prawda, to Europa widziana przez okna samochodu, biedne i opustoszałe równiny La Manchy, jest miejscem, które opuszcza się bez żalu. Sierra Morena pokonuje się przejeżdżając przez Przełęcz Despenaperros i wtedy właśnie po raz pierwszy odbierze nam mowę.

Popołudnie fauna

Równo 50 lat temu zmarł Wacław Niżyński, przez wielu uważany za najwybitniejszego tancerza baletowego wszech czasów. Był podziwiany i wielbiony, pisano o nim: „anioł, geniusz, boski tancerz”. Autorzy książki „1000 postaci tysiąclecia” umieścili go na 405 miejscu, przed Chopinem, Engelsem, Chaplinem. Stał się legendą, a przecież na scenie występował zaledwie przez dziesięć sezonów.

Tango jak życie

Tango to coś więcej niż taniec czy rodzaj utworu muzycznego. To styl życia, ideologia, tętniące źródło namiętności. Tango powraca i to wcale nie jako muzealny eksponat, ale jako taniec, który młode pokolenia Europejczyków – bo dotyczy to bynajmniej nie tylko naszego kraju – uważa za swój własny.

Jezioro samotności

Widz, który przychodzi na baletowe przedstawienie, nie chce patrzeć na zwyczajną kobietę. Chce zobaczyć postać z bajki, która nie chodzi, tylko płynie w powietrzu. Długonogą, nieprawdopodobnie chudą i patologicznie wyprostowaną zjawę bez biustu, brzucha i pupy. Najgoręcej oklaskuje tancerki o figurach, za którymi nie obejrzałby się na ulicy. Aby zostać dobrą tancerką, trzeba systematycznie lekceważyć potrzeby ciała, prawa fizyki i biologii. A to słono kosztuje.

Pustynia tańczy

Co roku dziesiątki tysięcy ludzi z północnego Chile, z sąsiedniej Boliwii, a nawet z Peru, w tym kilkaset zespołów tańca religijnego,  pielgrzymują do niewielkiej wioski La Tirana, by tam tańczyć, tańczyć i jeszcze raz tańczyć ku chwale swojej patronki - Dziewicy z Carmen. Towarzyszy im drugie tyle handlarzy i turystów. Prawdziwe współistnienie dewocji i komercji,  spontanicznej religijności i pogańskiej żądzy posiadania, modłów i zabawy. Tam "być" spotyka się z "mieć".