Konserwa przeterminowana

Zazdrościliśmy Wielkiej Brytanii klarownego dwupartyjnego systemu parlamentarnego, który eliminuje politykierstwo koalicyjne, a umacnia kontrolę, bo obie partie baczniej patrzą sobie na ręce. Dziś nawet nie wiadomo, czy partia konserwatywna – partia Churchilla i Margaret Thatcher – w ogóle przetrwa. Chyba że na jej czele stanie... Tony Blair.

Poker Blaira

Premier Tony Blair, najwierniejszy sojusznik Ameryki, postawił wszystko na jedną kartę. Na razie jego notowania rosną, ale popularność na pstrym koniu jeździ: przyszłość premiera zależy od przebiegu i wyniku wojny w Iraku.

Łucznik z Amesbury

Wciąż pozostaje zagadką, kto wzniósł Stonehenge. Ostatnie badania zdają się świadczyć, że budowniczymi mogli być przodkowie wesołych piwoszy z Bawarii.

Ręce na pokład

Wielka Brytania podjęła decyzję o otwarciu rynku pracy dla nowych państw członkowskich z chwilą ich przyjęcia do Unii. U Brytyjczyków po raz kolejny wziął górę pragmatyzm – skoro nie można się czemuś skutecznie przeciwstawić, lepiej to zaakceptować.

Czerwony Ken

Londyńczycy zdecydowali się na odważny eksperyment: na swego mera wybrali ultralewicowego Kena Livingstone’a, sympatyka trockizmu. Z góry wiadomo było, że będzie o nim głośno. I jest.

Wypruwanie złotej nici

Złoty jubileusz królowej brytyjskiej (50 lat panowania) budzi podziw i zazdrość. Żaden prezydent, żaden rząd nie utrzymałby się tak długo w naszej burzliwej epoce, nawet gdyby fałszował wybory lub stosował przemoc. Ale monarchia w Anglii nie trwa sama dla siebie. Jest podporą arystokratów, którym w innych krajach albo obcięto głowy i spustoszono majątki, albo złożono ich w naftalinie operetkowych kostiumów. W Anglii monarchia i arystokracja, jej dwór, tytuły, zamki i pałace, polowania i przyjęcia – choć już nie tworzą zasadniczych ram porządku społecznego – to wciąż konkurują z elitą pieniądza.

Zawał

„Chory potrzebuje zastrzyku… gotówki” – to diagnoza stawiana od lat słabującej służbie zdrowia w Wielkiej Brytanii. Bezpłatna opieka zdrowotna dla wszystkich była szczytowym osiągnięciem powojennych rządów laburzystowskich. Stopniowo jednak przestała być chlubą i zamieniła się w bolączkę dla każdej opcji politycznej u steru rządów. Pomimo coraz głośniejszego nawoływania do radykalnej reformy, rząd Tony’ego Blaira zamiast zmian zaproponował wstrzyknięcie kolejnych miliardów funtów w umierający system opieki zdrowotnej.

Psy, konie, dżin z tonikiem. Lud brytyjski chce żyć mitem monarchii

Pożegnanie brytyjskiej Królowej Matki to manifestacja powszechnego żalu, słowa bezgranicznego podziwu i oddania osobie, która budziła szacunek i sympatię. Tylko nieliczni krytycy ustroju wytkną Brytyjczykom hipokryzję i cenzurę obyczajową: ich władcy nie byli tak kryształowi, jak się ich przedstawia.

Anglia pozostaje wyspą

Baronessa Patricia Scotland. Minister do Spraw Praw Człowieka w Wielkiej Brytanii

Klub pod Koroną

Nikomu bardziej na świecie nie mogło być żal imperium niż Anglikom. Kolor czerwony, którym brytyjskie terytoria zaznaczano dawniej na mapach, bił w oczy wszędzie, pomyślcie tylko – od bezkresów Kanady po Australię i część Polinezji, przez niemal całą Afrykę od Kairu (nieformalnie) po Kapsztad, Aden nad Morzem Arabskim, wreszcie Indie, które nie są przecież krajem, a całym subkontynentem. Rozstanie z perłami korony przyszło jednak łatwiej niż Francuzom, którzy stoczyli dwie wielkie i krwawe wojny o utrzymanie swoich kolonii – Algierii i Indochin.