Kandydat niezależny, popierany przez Stronnictwo Demokratyczne. 63 lata. Doktor ekonomii, członek rad nadzorczych wielu spółek, m.in. Banku Handlowego. Zasiada też we władzach wielu fundacji, m.in. Fundacji Batorego, Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego, Instytutu Spraw Publicznych, Centrum Promocji Kobiet.
Skończył studia ekonomiczne na warszawskiej SGPiS (dziś SGH), tam też w 1979 roku obronił doktorat. Podczas studiów był szefem artystycznym zespołu Trzy Korony, który po odejściu z Czerwonych Gitar założył Krzysztof Klenczon. Współpracował również z radiową Trójką jako dziennikarz muzyczny.
Po studiach wyjechał do Genewy, gdzie pracował w sekretariacie Konferencji Narodów Zjednoczonych ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD). Wrócił pod koniec lat 70., by objąć jeden z zakładów w Instytucie Koniunktur i Cen (1978–1982). W latach 1982–1984 ponownie w UNCTAD. Następnie przeniósł się do Waszyngtonu, zostając pracownikiem Banku Światowego (1985–1987). Wiele lat później przyznał się, że pracując zagranicą współpracował z wywiadem PRL.
Po powrocie do Polski był dyrektorem departamentu w Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą (MWGzZ). Jako pracownik tego resortu brał udział w obradach Okrągłego Stołu po stronie rządowej, by niedługo potem wejść w skład zarządu NBP - był zastępcą prezesa Władysława Baki.
Od tej pory jego kariera potoczyła się błyskawicznie: w 1991 r. wrócił do MWGzZ jako wiceminister, w 1992 r. został ministrem finansów w rządzie Jana Olszewskiego, a w 1993 – ministrem spraw zagranicznych w gabinecie Waldemara Pawlaka. Za każdym razem wchodził do rządu dzięki poparciu prezydenta Lecha Wałęsy.
Po dymisji rządu Pawlaka wiosną 1995 r. stopniowo wycofywał się z życia publicznego na rzecz pracy w biznesie. Wrócił w 2000 r. startując jako kandydat niezależny w wyborach prezydenckich. Nieoczekiwanie zajął drugie miejsce za Aleksandrem Kwaśniewskim, zdobywając 17 procent głosów. Sukces stał się impulsem do założenia nowej partii – Platformy Obywatelskiej. Olechowski obok Donalda Tuska i Macieja Płażyńskiego był początkowo jednym z jej liderów, tzw. „trzech tenorów”. Nie zdecydował się jednak na start w wyborach parlamentarnych. W 2002 r. wystartował za to w wyborach na prezydenta Warszawy. Bez powodzenia – przegrał nie tylko z Lechem Kaczyńskim, ale również z kandydatem SLD Markiem Balickim.
Od tamtej pory jego rola w PO stopniowo malała. W lipcu 2009 r. ogłosił swoją rezygnację z członkostwa w Platformie, wiążąc się ze Stronnictwem Demokratycznym Pawła Piskorskiego.
Żonaty, ma dwóch dorosłych synów. Mieszka w warszawskim Wilanowie.