Naleśnikarnia, obstrukcja i złośliwi przeszkadzacze z PiS. Kpiny z komisji śledczych się zemszczą

21 marca 2024

Przemysław Czarnek podczas posiedzenia sejmowej komisji śledczej ds. wyborów kopertowych Mateusz Skwarczek / Agencja Wyborcza.pl

Posłom PiS nie pójdzie tak łatwo, a dokazywanie w postaci odmowy zeznań lub składania zeznań pozornych (z gatunku „nie wiem, nie pamiętam, zarobiony jestem” albo „ja tu tylko sprzątam”) ma bardzo mizerne perspektywy.

Na razie niewiele zapisało się w pamięci społecznej z kilkutygodniowych prac sejmowych komisji śledczych. I o to właśnie chodzi ludziom z PiS – żeby wszystko to okazało się komiczne, „memiczne”, niepoważne. I mają szansę swój cel osiągnąć.

Co trzy komisje – to nie jedna. Muszą podzielić się uwagą opinii publicznej i wspólnie walczyć z inflacją autorytetu wszelkich gremiów formalnych, których działanie prezentowane jest opinii publicznej w formie swego rodzaju serialu, czyli produkcji medialnej. Jest ich w naszych czasach tyle i tak często są tylko autopromocją występujących w nich osób, że mało kto traktuje je całkiem poważnie. Demokracji to bynajmniej nie pomaga. Za to politykom o formacie populistycznym – owszem. Jeśli tylko utracą skrupuły i bez reszty oddadzą się hucpiarstwu.

Tak jak np. Przemysław Czarnek i Marek Suski – byli ministrowie, a obecnie patentowani złośliwi „przeszkadzacze”, dokuczający i przygadujący, byle tylko wytrącić posłów rządzącej koalicji z równowagi, przypodobać się swoim zwolennikom i kolegom z partii. Głupie to i dziecinne, ale skuteczne.

Komisje śledcze. Piłka jest w grze

Komisje śledcze – ta do spraw podsłuchów za pomocą programu Pegasus, ta zajmująca się aferą wizową oraz ta do spraw wyborów kopertowych – nie mają dobrego startu ani dobrej prasy. Owszem, nikt się nie spodziewał, że będą mogły odegrać tak wielką rolę polityczną jak komisja ds. afery Rywina z 2003 r., bo czasy już nie te. Inne są media i inna – nieporównanie mniejsza – wrażliwość społeczna na nadużycia władzy.

Jan Hartman

Filozof i publicysta, rocznik 1967, z pochodzenia wrocławianin, absolwent KUL, w latach 1990–2018 mieszkał w Krakowie, a obecnie w Warszawie. Jest profesorem filozofii na UJ (na Wydziale Nauk o Zdrowiu). Napisał ponad dwadzieścia książek z różnych dziedzin filozofii oraz podręczników. Zajmuje się metafilozofią, filozofią polityki, etyką i bioetyką. Od wielu lat uprawia publicystykę i komentuje wydarzenia polityczne. Oprócz „Polityki” współpracował lub współpracuje z kilkunastoma tytułami, m.in. „Przeglądem Politycznym”, „Gazetą Wyborczą”, „Tygodnikiem Powszechnym”, „Przekrojem”, „NIE”. W 2002 r. otrzymał nagrodę premiera za rozprawę habilitacyjną, a w 2009 nagrodę Grand Press w kategorii publicystyka.

Liberał o nachyleniu socjaldemokratycznym. Natura dość łagodna i koncyliacyjna, jakkolwiek ze skłonnościami neurotycznymi i upodobaniem do ironii. Może dlatego uchodzi za radykała, wszelako niesłusznie. W stanie wojennym tzw. wyrostek – rozrzucał ulotki itp. Potem uprawiał taternictwo i nadal lubi góry. Sporo politykował. Był członkiem Unii Wolności, blisko współpracował z SLD, a w latach 2012–14 współtworzył Twój Ruch. Założył i przez 25 lat prowadził czasopismo filozoficzne UJ „Principia”. Ma córkę Zofię. Więcej informacji o sobie (i nie tylko) zawarł w książce „Spowiedź antychrysta”.