Urodził się na Białorusi. Fakt ten ukrywał, aby uniknąć po wojnie repatriacji do ZSRR. Dzieciństwo i młodość spędził w Warszawie. Podczas powstania w Getcie Warszawskim w 1943 r. zastępca komendanta Żydowskiej Organizacji Bojowej Mordechaja Anielewicza, a po jego śmierci ostatni dowódca sił powstańczych. W 1944 r. z oddziałem ŻOB walczył w Powstaniu Warszawskim. W listopadzie 1944 r. uratowany przez patrol Polskiego Czerwonego Krzyża na Żoliborzu.
W 1951 r. ukończył studia na Akademii Medycznej w Łodzi. Do 1967 r. pracował w Klinice Chorób Wewnętrznych AM, następnie na oddziale kardiochirurgii w klinice Wojskowej Akademii Medycznej oraz na oddziale chorób wewnętrznych Szpitala im. M. Madurowicza w Łodzi.
Od połowy lat siedemdziesiątych wspierał opozycję antykomunistyczną.Podpisał List 101 z 31 stycznia 1976 r. do Sejmowej Komisji Konstytucyjnej przeciwko projektowi zmian w Konstytucji PRL. Został współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników. Udzielał pomocy lekarskiej osobom prowadzącym głodówkę w kościele św. Krzyża w Warszawie 3-10 października 1979 r. w obronie uwięzionych w Czechosłowacji członków Karty 77.
Od 1980 r. w Niezależnym Samorządnym Związku Zawodowym "Solidarność". Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany i umieszczony w więzieniu w Łęczycy. Uczestniczył w konspiracyjnych i półjawnych spotkaniach, m.in. w październiku 1982 r. wystąpił we Wrocławiu w ramach Tygodnia Kultury Chrześcijańskiej. W 1983 r. odmówił władzom PRL udziału w Honorowym Komitecie Obchodów 40-lecia Powstania w Getcie Warszawskim. W liście otwartym pisał: Obchodzenie naszej rocznicy tutaj, gdzie nad całym życiem społecznym ciąży dziś poniżenie i zniewolenie, gdzie doszczętnie zafałszowano słowa i gesty, jest sprzeniewierzeniem się naszej walce, jest udziałem w czymś całkowicie jej przeciwnym, jest aktem cynizmu i pogardy.