Powrót do przyszłości

Pod koniec XX wieku z technicznego punktu widzenia w architekturze wszystko wydaje się możliwe. Pytanie, w jaki sposób te możliwości będą wykorzystywane, a przede wszystkim - po co?

Reguła wielkiej płyty

W jakich domach mieszkamy, a w jakich chcielibyśmy mieszkać? Dlaczego niskie sufity walą się dzisiaj na głowy setkom milionów mieszkańców Europy?

Domy ze snów

Wiek dwudziesty stworzył wiele niezwykłych, kontrowersyjnych budynków. Dzieła te uważane bywają za wspaniałe lub ohydne, są podziwiane albo traktowane z pogardą. Najlepszym sędzią jest zazwyczaj czas i ludzkie społeczności, które zaakceptują lub odtrącą niechciane budowle. O doraźnych sporach powiedzieć tylko można, że w architekturze tak jak w życiu to, co jest baśnią dla jednych, może być koszmarem dla innych.

Trybuny cudów

Obiekty sportowe różnych krajów są do siebie podobne. Podejmuje się jednak próby poszukiwania tożsamości regionalnej i narodowej. Jako przykład może służyć ośrodek sportowy Yoyogi, projektowany przez Kenzo Tange na igrzyska olimpijskie w Tokio w 1964 r., lub stadion w Seulu przypominający koreańską czarę.

Kościół z aksamitnego betonu

Nie odrzucając dorobku najlepszych polskich architektów projektujących kościoły, trzeba bez kompleksów porównywać ich wizje z największymi osiągnięciami architektury sakralnej w świecie.

Lud chciał iglic

Kiedy pokazano Stalinowi projekt jednego z "wysokościowców", których budowę podjęto w Moskwie na przełomie 1948 i 1949 r., Jossif Wissarionowicz zapytał architekta: "Dla kogo wy to budujecie, Mndojanc?". "Dla ludu!" - padła odpowiedź. - "To czemu nie ma tu iglicy? Lud chce iglic!". Na wszystkich wysokościowcach natychmiast wyrosły iglice. Również na Pałacu Kultury w Warszawie umieszczona została jedna - by zadowolić lud polski.

Katedry mamony

Zapraszamy Czytelników do lektury trzeciego już artykułu z cyklu Letniej Akademii Architektury "Polityki". Przez wakacyjne miesiące oprowadzać będziemy Państwa po najwspanialszych, najważniejszych, najbardziej intrygujących i niezwykłych budowlach XX wieku. Przypomnimy, jak zmieniał się wygląd miast w minionym stuleciu. W roli wykładowców naszej Akademii tylko wyjątkowo występują zawodowi architekci. Bardziej od uporządkowanej wiedzy zależy nam bowiem na osobistych wrażeniach, subiektywnych odczuciach i refleksjach ludzi wrażliwych na piękno. Gościć więc będziemy na naszych łamach tych, dla których poczucie smaku i estetyka są nieodzownymi elementami ich pracy: pisarzy, reżyserów, malarzy, muzyków. Przypominamy, że wytrwali i uważni czytelnicy, którzy zgromadzą wszystkie (dziewięć) kupony towarzyszące tekstom i poprawnie odpowiedzą na nasze pytania, wezmą udział w losowaniu atrakcyjnych nagród.

Salony dla mas

Budowniczowie muzeów muszą godzić najróżniejsze racje - zaspokajać ambicje lokalnych władz, tworzyć przestrzeń ekspozycyjną dla wciąż zmieniającej się sztuki najnowszej, pamiętając jednocześnie o coraz liczniejszych tłumach, które przepływać będą przez sale i korytarze. Trzeba też znaleźć miejsce na magazyny, sale kinowe, teatralne i konferencyjne. Współczesne muzea to placówki wytwarzające wydarzenia kultural

Nowa wieża Babel

Na dwa najbliższe letnie miesiące przygotowaliśmy dla Czytelników nową - i mamy nadzieję, że interesującą - propozycję: Akademię Architektury "Polityki". Jako że wiek XX zbliża się ku końcowi, zajmiemy się w niej właśnie architekturą ostatniego stulecia, nie zawsze najładniejszą, ale w sposób zasadniczy decydującą o wyglądzie, stylu i atmosferze najbliższego otoczenia większości ludzi.

Ramzes w falującym zbożu

Budowę licheńskiego kościoła zapowiedziała ponoć sama Matka Boska, która w roku 1850 właśnie tu, w lesie niedaleko Lichenia, zstąpiła na ziemię. - Jeżeli nie postawią go ludzie, aniołów przyślę i oni go wybudują - miała oświadczyć po ukazaniu się pasącemu krowy Mikołajowi Sikatce. Ksiądz Eugeniusz Makulski, kustosz sanktuarium, ujrzał bazylikę oczami wyobraźni dokładnie 115 lat później, gdy jechał samochodem, aby objąć probostwo w Licheniu. Przez następne dwadzieścia lat modlił się, aby dane mu było rozpocząć jej wznoszenie. Na wszelki wypadek po kawałeczku wykupywał od gospodarzy ziemię, teren grodził wysokim murem. - Biegły lata, aż przyszedł rozkaz z góry i pozwolenie na budowę - mówi. Gdy wyszło na jaw, jak ogromny obiekt chce ksiądz Makulski postawić w Licheniu, jedni nazwali go szaleńcem, inni - Wielkim Budowniczym, Ramzesem XX wieku. Licheńskie sanktuarium papież Jan Paweł II poświęci 7 czerwca, już w trzecim dniu swej pielgrzymki do Polski.