Pandemia wiele firm postawiła przed wyborem: pracują zdalnie albo wcale. Dla tych, którzy się tego nie nauczą, zabraknie miejsca. Praca zdalna to konieczność, szanse i wyzwania. Widać to w najświeższym raporcie Future Business Institute.
Według GUS w kwietniu sektor przedsiębiorstw zatrudniał o 152,9 tys. osób mniej niż w marcu. To jednak wcale nie znaczy, że tyle osób straciło w poprzednim miesiącu pracę.
Taksówkarze zostają dostawcami, aktorzy kurierami, kucharze ogrodnikami. Jedne branże dziś zwalniają, inne przyjmują.
O wyzwaniach związanych z pomaganiem osobom w kryzysie bezdomności i o tym, czy wirus coś zmieni, rozmawiamy z Adrianą Porowską, prezeską Kamiliańskiej Misji Pomocy Społecznej.
Praca to dla Polaków jeden z głównych czynników decydujących o pozycji społecznej. „Kto nie chce pracować, niech też nie je”, można w biblijnym skrócie podsumować przemianę podejścia do pracy. Czy kryzys i strach przed bezrobociem coś zmieni?
Stopa bezrobocia w marcu spadła. Tak wynika z cząstkowych danych z Powiatowych Urzędów Pracy. Na tym optymistyczne informacje się kończą, bo spadek jest fikcyjny.
Indie zmagają się z największym bezrobociem od prawie pół wieku. Co miesiąc na rynek pracy wchodzi tam ponad milion młodych. Połowa z nich nie znajdzie zajęcia.
Główny program społeczny, 500 plus, pozwolił partii Kaczyńskiego wygrać wybory. Ostatnie, ale może nie tylko te. Polacy uwierzyli, że choć rządzący zaliczają jeden blamaż za drugim, to sami biorą, ale i innym dają. I że dalej będą się dzielić.
Bezrobocie w Polsce wzrosło po raz pierwszy od początku 2015 r. Wbrew pozorom nie jest to zła informacja.
Według OECD zajmujemy 7. miejsce na świecie pod względem liczby przepracowanych godzin.