Pojednanie bez odwołania

Każdą decyzję administracyjną obywatel ma prawo zaskarżyć do sądu. Z zasady tej wyłamuje się tylko jedna instytucja: Fundacja Polsko-Niemieckie Pojednanie. Sytuacja jest szczególnie żenująca, dotyka bowiem ludzi starych, często schorowanych i bezradnych.

Ciche lata kata

Odtajnione ostatnio w Londynie brytyjskie dokumenty dyplomatyczne ujawniają, że kat mieszkańców Woli, Gruppenführer SS Heinrich „Heinz” Reinefarth nie został wydany władzom polskim po II wojnie światowej, ponieważ sprzeciwił się temu rząd USA na wniosek amerykańskich służb specjalnych i Pentagonu.

Więzień w mitrze

W 1946 r. wyrokiem polskiego sądu Carl Maria Splett, biskup gdański, z czasów Wolnego Miasta i II wojny światowej, uznany został za nazistowskiego zbrodniarza. Szef pionu śledczego Instytutu Pamięci Narodowej prof. Witold Kulesza nie kryje,  że tamten proces przysparza mu moralnych rozterek, jakich nie spodziewał się doświadczyć.

Ameryka rusza na wojnę

60 lat temu Japończycy zaatakowali Pearl Harbor. O godzinie wpół do drugiej w nocy z 7 na 8 grudnia 1941 r. ambasador Edward Raczyński został wyrwany ze snu przez Anthony’ego Josepha Drexella Biddle’a, ambasadora USA przy rządzie RP na uchodźstwie w Londynie, który poinformował go o japońskim ataku. To, że ambasador Biddle nie zaczekał do rana, co nic by przecież nie zmieniło w biegu wydarzeń, a pozwoliłoby się wyspać ambasadorowi Raczyńskiemu, miało świadczyć, jak poważnie Stany Zjednoczone traktują rząd generała Władysława Sikorskiego.

Jak przegrałem wojnę

Wrzesień 1939 r. był wstrząsem dla mojego pokolenia, ale z każdym następnym rokiem wspomnienie to rysuje się odmiennie. Otóż tak się składa, że francuska instytucja Centre d’Histoire de Peronne opublikowała materiały, które dodają do tej daty nowe spojrzenie.

Dwa ciosy

Między 1 września, gdy Polskę zaatakował Hitler, a 17 września, gdy zrobił to Stalin, między Moskwą a Berlinem toczyła się intensywna gra dyplomatyczna. Führer zachęcał Generalissimusa do obiecanej akcji, ten czekał na dobre okazje do mistyfikacji.

Tunel pod pomnik

„Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 57 rocznicę zakończenia zbrodniczej działalności obozu koncentracyjnego KL Warschau pragnie oddać hołd tysiącom mieszkańców Warszawy, którzy w wyniku okupacyjnych działań Niemiec hitlerowskich ponieśli męczeńską śmierć” – głosi początek uchwały Sejmu z 27 lipca. O tym obozie napisano do tej pory wiele prawd i nieprawd.

Pojednanie z marką

W ubiegłym tygodniu poszukiwano, lecz nie wskazano palcem wszystkich winnych sytuacji, w której znalazło się kilkaset tysięcy ofiar III Rzeszy, poszkodowanych finansowo w III RP. Specjalna rządowa komisja, pracująca – ze względu na rangę sprawy – pod przewodnictwem wicepremiera Janusza Steinhoffa, skarciła obie fundacje, polską i niemiecką, jako ogólnie odpowiedzialne za straty, które ponieśli przymusowi robotnicy na przeliczeniu marek na złotówki po najniższym kursie.

Spekulacje na cierpieniu

Z Krzyżem Świętego Jerzego

Oskar Dirlewanger, odpowiedzialny za śmierć tysięcy mieszkańców Warszawy w 1944 r., dostał Krzyż Rycerski, natomiast Bronisław Kamiński, dowódca brygady RONA, dostał kulę w łeb. Niemcy go zabili bynajmniej nie za okrucieństwa popełnione na ludności polskiej. Czarna legenda RONA, nagłaśniana skwapliwie przez pacyfikatora powstania warszawskiego Ericha von dem Bacha-Zelewskiego, ma swoje poważne uzasadnienie. Składa się na nią dramatyczna prawda oraz mity polskiej i niemieckiej produkcji. Polski dodatek skondensowany jest w cytacie wyciętym ze wspomnień jednego z uczestników powstania: „Do domu wkroczyli Niemcy – żołnierze z ukraińskiej brygady Kamińskiego, tak zwani własowcy”.