Polska na zasiłku

Ponad 20 mln Polaków korzysta z różnego rodzaju zasiłków. Dla 10 mln są one jedynym lub głównym źródłem utrzymania. Pieniądze na te zasiłki daje – poprzez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Kasy Rolniczych Ubezpieczeń Społecznych, pomoc społeczną, fundusz alimentacyjny oraz pozarządowe, dotowane z budżetu państwa organizacje charytatywne – 14 mln pracujących i płacących podatki. Chyba każdy zasiłkobiorca uważa, że ta pomoc mu się należy, wielu uznało ją za sposób na życie. W ustawie budżetowej na 2002 r. dział „opieka społeczna” – 14,6 mld zł, czyli ponad 10 proc. dochodów budżetu państwa – znalazł się na drugim miejscu pod względem wydatków po obowiązkowych ubezpieczeniach społecznych – 53,1 mld zł. Opieka społeczna kosztuje podatnika więcej niż nauka, oświata i wychowanie, wymiar sprawiedliwości i ochrona zdrowia razem wzięte. W rzeczywistości jednak – jak wynika z naszych obliczeń – kosztuje podatników grubo ponad 50 mld zł. Według różnych szacunków suma zasiłków wyłudzonych wynosi rocznie od 6 do 17 mld zł.

Rozstrojone nastroje

Miało być lepiej – po wyborach. Minęło pół roku, a Polska nadal siedzi w psychicznym dołku. Jeden z mierników zbiorowego samopoczucia, tzw. wskaźnik nastrojów konsumenckich, jest najniższy od dziesięciu lat. 73 proc. Polaków uważa, że sprawy kraju zmierzają w złym kierunku; 89 proc. ocenia, że gospodarka jest w kryzysie. Polska, która do niedawna uchodziła za europejskiego tygrysa, znalazła się w stanie dziwnej depresji. Jakbyśmy nagle stracili energię, napęd, poddali się rozmaitym lękom.

Studniówka Millera

Polska tym szybciej wyjdzie z kryzysu, im mniej obietnic wyborczych spełni SLD

Rządzie rządź!

Po krótkim okresie powyborczego optymizmu znów zaczęło się mówić o kryzysie zaufania do rządzących. Kryzysie tak głębokim, że powróciło stare pytanie: czyja będzie wiosna? Czy rząd przedstawi wreszcie jakiś pozytywny program ożywienia gospodarki i naprawy państwa, czy też nadal będzie głównie „administrował kryzysem”, zostawiając wolne pole dla demagogów gotowych organizować protesty?

UElastyczni, chętni, gotowi

Nowy rząd z nową energią zabrał się do popychania kandydatury Polski do Unii. Warszawa złagodziła swoje stanowisko negocjacyjne; liczy, że zamknie negocjacje w terminie. Ale przyjęcie Polski to nie tylko sprawa negocjatorów i polityków; trzeba jeszcze zyskać przychylność społeczeństw Unii, dowieść, że Polska w tym klubie będzie atrakcyjnym partnerem. Łatwo powiedzieć!

Zespół Millera

Mamy rząd, dziewiąty w III Rzeczypospolitej! Koalicyjny gabinet Leszka Millera powstał rekordowo szybko, w większości też wiadomo, czego można się spodziewać po jego członkach. Tworzą go bowiem ludzie doświadczeni i sprawdzeni. To dobra wiadomość. Gorsza jest ta, że sam rząd wydaje się dużo lepszy niż porozumienie koalicyjne, które go stworzyło. Zawiera ono więcej ogólnych postulatów niż konkretnych ustaleń, a to nie najlepiej rokuje w niespokojnych czasach.

Szalbierstwa Gallupa

Polacy kolejny tydzień żyją w zwariowanym świecie Gallupa, w krainie sondaży, słupków wyborczych i procentów. Niespodzianka goni niespodziankę, sensacja sensację. Najpierw wybrali zupełnie inny Sejm, niż przewidywali ankieterzy, a kiedy obudzili się rano po nocy wyborczej, zastali jeszcze inną sytuację, niż ją parę godzin temu wróżyły sondaże. Ojciec tego całego zamieszania – George Gallup – urodził się równo 100 lat temu. To on wynalazł opinię publiczną, to znaczy wymyślił metodę jej pomiaru, sondażu, ustalenia, jakie ludzie zajmują stanowisko. Instytut Gallupa trafnie przewidział wyniki kolejnych amerykańskich wyborów; od jego czasów sondaże opinii są chlebem codziennym. Ich łatwa dostępność sondaży miała ulepszyć demokrację; przecież to dobrze, że politycy znają poglądy społeczeństwa, któremu mają służyć. Jednak okazuje się, że sondaże wiele popsuły – polityków, którzy swoje programy przykrawają do wyników sondaży, a także szczególne święto demokracji, to jest wybory.

Wybory po wyborach

Czy Polacy, znając wynik wyborów, dziś głosowaliby inaczej? Czy tęsknota za silnym i sprawnym rządem sprawiłaby, że koalicja SLD-UP jednak dostałaby teraz mandat na samodzielne rządzenie? Czy ewentualne przyspieszone wybory mogłyby zmienić skład parlamentu i w jaką stronę?

Wybory po wyborach

Takich wyborów jeszcze nie było. Po nużącej, nieciekawej kampanii wyborczej wyłonił się parlament, jakiego nikt się nie spodziewał. Bardzo w nim trudno o stabilną większość rządzącą, a o opozycji tak naprawdę niewiele wiadomo.

Na półmetku

Takich wyborów jeszcze nie było. Nie ma rozważań: kto wygra, nie ma emocjonującej walki. Nad wyborami zawisło w zasadzie jedno pytanie: czy koalicja SLD-UP zdobędzie tyle głosów, żeby móc samodzielnie rządzić. Od wielu miesięcy przedwyborcze sondaże, a także wynikający z nich rozkład mandatów w przyszłym Sejmie odpowiadają na to pytanie: tak, będzie mogła rządzić samodzielnie. Potwierdza to nasza kolejna symulacja podziału mandatów przygotowana na podstawie sierpniowych sondaży.