Liczy się tu spontaniczny krzyk oraz upojenie możliwością wyrażenia niezgody na fałsz, bunt wobec systemu, który zmusza młodych do szukania wyjścia w narkotykach, alterglobalistycznych manifestacjach i anarchistycznych bojówkach. Dla Żuławskiego kluczowa jest kwestia wychowania, złego dzieciństwa, toksycznych rodziców, którzy swoim egoizmem łamią charaktery dzieci i sami spychają je na drogę frustracji, permanentnej negacji autorytetów i beznadziejnych marzeń o niewinnej miłości, która zawsze kończy się tragicznie.
Bohaterami filmu są trzej bracia, których ojciec, marynarz stale przebywający poza domem, nie miał dla nich czasu, a próba powrotu po 17 latach do normalnych relacji wypada żałośnie. Młodzieńcy żyją, jak potrafią, a ich los może stanowić przykład poplątania polskich biografii. Jeden zostaje punkiem z czubem na głowie (Marcin Brzozowski), drugi (Grzegorz Borek) obraca się w światku bazarowych przestępców ze Stadionu Dziesięciolecia, trzeci (Sławoj Jędrzejowski) próbuje szczęścia jako prawnik w zepsutej korporacji.
Żuławski operuje plakatowymi barwami, interesują go raczej pointy scen niż dochodzenie do nich, trudno mu jednak odmówić reżyserskiego talentu. To emocjonalny zapis choroby współczesnego świata. Udany manifest trzydziestolatków.