Biennale Sztuki w Wenecji. Drobne sensacje, polskie perły. I wystawa Czwartosa na uboczu

Przemieszczanie się między pawilonami przypominało drogę między placem św. Marka a mostem Rialto. Jak się zaprezentowała Polska? „Dajcie mi dowolnego artystę i milion dolarów, a uczynię z niego światową gwiazdę” – mawiał ponoć wielki marszand Leo Castelli. Minęło pół wieku, a reguła nadal obowiązuje.

Sukces Biennale Sztuki w Wenecji oceniać można na różne sposoby. Całkowitą frekwencją (będzie znana dopiero po zakończeniu imprezy pod koniec listopada), ilością i jakością medialnych krytyk, ale też tłokiem na tzw. preview, a nawet liczbą skandali oraz luksusowych jachtów cumujących w dniach otwarcia nieopodal terenów wystawowych.

W tym roku pełnomorskich jednostek było niewiele, co oznacza, że dla miliarderów impreza, na której mogą tylko oglądać, a nie mogą kupować (czytaj: zawłaszczać), przestała być atrakcyjna. Tłok na pokazach zamkniętych poprzedzających oficjalne otwarcie targów był dla odmiany ogromny, a uprawnione do wejścia masy krytyków, dziennikarzy, kuratorów, artystów i ogólnie ludzi związanych ze sztuką przekroczyły chyba punkt krytyczny, co sprawiło, że przemieszczanie się między kolejnymi pawilonami wystawowymi przypominało drogę między placem św. Marka a mostem Rialto, zaś kolejki do owych pawilonów niejednokrotnie były dłuższe niż te do Pałacu Dożów lub Bazyliki.

Boliwia, dublerka Rosji

Zdecydowanie zabrakło też skandali artystycznych, a drobne sensacje prowadziły raczej ku wielkiej polityce. Chodzi o dwuosobowe patrole policyjne (a może to było wojsko, fanfaronada włoskich mundurów zawsze mnie deprymuje i myli), które wystawiono przed narodowymi pawilonami wystawienniczymi Izraela i Rosji. W pierwszym przypadku pawilon pozostawał zamknięty decyzją samych kuratorów (wcześniej żądała tego spora część środowiska artystycznego), którzy zapowiedzieli, że otworzą go dopiero wówczas, gdy

Andrzej Wróblewski

Bartłomiej Sienkiewicz

Biennale Sztuki

Ignacy Czwartos

sztuki wizualne

Piotr Sarzyński z Wenecji

Z wykształcenia socjolog. W „Polityce” od 1986 r. Zajmuje się problematyką kulturalną, a szczególnie popularyzacją sztuki, architekturą i designem. W latach 1988–96 współautor i prowadzący liczne programy w TVP (m.in. „Studio Otwarte”, „Kawa czy herbata?”). Autor pięciu książek, m.in. „Przewodnika po rynku malarstwa” i „Wrzask w przestrzeni. Dlaczego w Polsce jest tak brzydko”.

Rozwiń