Ruchliwe, wrażliwe

„Czytam artykuł Barbary Pietkiewicz (POLITYKA 39) po raz kolejny i nie mogę oprzeć się przekonaniu, że jest on dla mnie ostatnią deską ratunku. Nie, nie dla mnie, ale dla mojego dziecka”. Takich listów, a także telefonów od zrozpaczonych rodziców otrzymujemy po artykule o ADHD – zespole nadpobudliwości psychoruchowej – mnóstwo. Dotychczas mogli tylko utwierdzać się w przekonaniu, że mają wyjątkowo krnąbrne, nieudane dziecko.

Przytulić Anetkę

Do życiorysu takiego jak Anety ludzie nie powinni dopuszczać. Ale takie życiorysy idą w tysiące. Matka właściwie jest, ale pije, nie chce swoich dzieci, więc jakby jej nie było. Ojciec popełnił samobójstwo. Starsza siostra, jak i Aneta, przebywa w ośrodku wychowawczym. Podobno szukają dla niej jakiegoś dachu nad głową, bo niedługo będzie pełnoletnia. Brat w Domu Dziecka. Drugiego brata zabrał do siebie jego biologiczny ojciec.

Wioletta to stara i brzydka baba, nie dawała mi jeść

Karolina ma w sobie dużo zimnej, wyuczonej nienawiści, przerażającej u trzyletniej dziewczynki. Kiedyś zda sobie sprawę z tego, że wyrok dla jej matki Wioletty był również wyrokiem dla niej.

Diabły za szklaną szybą

Niemal w każdej szkole wrzesień schodzi na powakacyjnej resocjalizacji – próbach okiełznania rozbieganych i rozgdakanych uczniów. Ale zdarzają się klasowe istne diabły wcielone. Z pozoru nie ma rady. Tymczasem ich zachowanie nie musi być sprawą braku dyscypliny, złego wychowania lub trudnego charakteru. To może być dziedziczny zespół ADHD.

Dzieci wojny

Kiedy cała Polska wciąż zastanawiała się nad śmiercią 14-letniego Adama, który 24 sierpnia 2001 r. w Gliwicach padł ofiarą straszliwie bezsensownej zemsty swoich rówieśników, w pokopalnianym opuszczonym budynku w Żorach odkryto zmasakrowane zwłoki 14-letniego Łukasza. Zginął 5 dni wcześniej z rąk o dwa lata starszego bandyty. Bo był niewygodnym świadkiem jego wcześniejszych przestępstw.

Róża też morduje

Rozmowa z dr psychologii Lucyną Kirwil z Instytutu Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego

Przepraszamy za usterki

Ojcowie pachnieli Przemysławką i nosili w teczkach złożone w kostkę włoskie ortalionowe płaszcze. Twarze matek błyszczały wieczorami od kremu żółwiowego. W podręcznikach historii ten okres otwierają przerywane burzliwymi oklaskami przemówienia Października, kończą grudniowe strzały na Wybrzeżu. Ale dla dzieci tamtej epoki – dziś czterdziesto- i pięćdziesięciolatków – wspomnienia mają smak oranżady w proszku i niedoj- rzałych jabłek, a w tle napis „Przepraszamy za usterki”.

Uczeń ma prawo płakać

Rozmowa z Mirosławą Kątną, psychologiem, o szkolnych stresach i zagrożeniach

Mama tatą

Jak się robi dziecko? Recepta wydaje się prosta i wypróbowana od wieków. W przypadku Ingeli i Tessy, dwóch młodych lesbijek z Malmö żyjących w związku partnerskim, czyli uznanym przez państwo „małżeństwie osób tej samej płci” ze wszystkimi konsekwencjami na gruncie prawa rodzinnego, konwencjonalne metody spłodzenia wspólnego dziecka są jeszcze ciągle wykluczone. Chociaż medycyna nie powiedziała tu jeszcze ostatniego słowa.

Amerykanie walczą o prawo do bezdzietności

Nie chcą być nazywani bezdzietnymi, childless, co sugeruje brak czegoś i pobrzmiewa smutno. Mówią o sobie childfree, wolni od dzieci, jak guma do żucia bez cukru, bo czują się uwolnieni, nie zaś pozbawieni.