Żeby dół był na wierzchu

Założona przez Andrzeja Wajdę wraz z Wojciechem Marczewskim, Edwardem Żebrowskim oraz Marcelem Łozińskim pierwsza w Polsce prywatna uczelnia kształcąca reżyserów działa od maja. Mocno się różni od innych szkół filmowych.

Smutek tyranów

Rozmowa z rosyjskim reżyserem filmowym Aleksandrem Sokurowem o wielkości sztuki, znikomości kina i szkodliwości telewizji

Latać każdy może

Filmy dla dzieci dorośli oglądali zawsze, jednak bez większych emocji, czemu trudno się dziwić. Dopiero od niedawna chodzą na nie dla własnej przyjemności. Kwestie, którymi operują bohaterowie dziecięcych filmów, są bowiem dowcipniejsze niż dialogi wielu polskich komedii. Mówienie dialogami ze „Shreka” albo z drugiej części „Asterixa” – aktorskiej wersji słynnego komiksu René Gościnnego i Alberta Uderzo – stało się modne.

Ścieżki filmowe

Kto, wychodząc z kina, nie podśpiewywał nieświadomie tematów muzycznych z filmów, do których muzykę pisał Wojciech Kilar? Na którym z polskich bali w ciągu ostatnich dwóch lat nie zagrano poloneza z „Pana Tadeusza”, który wyparł „Pożegnanie ojczyzny” Ogińskiego? Jest to jedyny kompozytor, który zdobył popularność równolegle na gruncie filmowym i koncertowym. Jego muzyka nie tylko wpada w ucho, ale też zdradza znakomity warsztat.

Był sobie Hugh Grant

Na ekrany kin wchodzi właśnie komedia romantyczna „Był sobie chłopiec” z Hugh Grantem w roli głównej, który gra to, co potrafi najlepiej: uwodzi z wdziękiem kobiety, tym razem samotne matki. Czy odtwarzając starego kawalera, który zbliżając się do czterdziestki robi rachunek sumienia i dochodzi do wniosku, że nie żył najmądrzej, opowiada również swoją historię?

Penetrując problem

Świr z bloku

Jednym z kinowych przebojów ostatnich tygodni jest „Dzień świra” Marka Koterskiego, gorzka, chwilami irytująca komedia o Adasiu Miauczyńskim, przekraczającym smugę cienia inteligencie nieudaczniku, którego wcześniej spotkaliśmy w innych filmach i sztukach tego autora. To bodaj jedyny tak wyrazisty bohater, który pojawił się u nas w ostatnich latach. Przyjrzyjmy mu się bliżej.

Drżącą kamerą

Powojenną historię europejskiego kina wyznaczają dzieje narodowych kinematografii. Najpierw Włosi wymyślili neorealizm, później Francuzi nową falę, następnie Anglicy free cinema. Na początku XXI wieku sytuacja nieco się skomplikowała. Kino narodowe zaczęło się kojarzyć z prowincjonalizmem, wąską perspektywą, nudą i zaściankiem. Jedynie Duńczykom, którzy dotąd nie mieli poważnych osiągnięć filmowych, udało się stworzyć coś interesującego.

Strzel w dziesiątkę!

W związku z jubileuszem 50-lecia telewizji publicznej nasza redakcja, wraz z Programem II TVP SA oraz Agencją Filmową TVP, ogłasza plebiscyt dla czytelników „Polityki” na Złotą Dziesiątkę Polskich Filmów Telewizyjnych. Podobną zabawę zaproponowaliśmy Państwu dwa lata temu. Wtedy chodziło o wskazanie najwybitniejszych polskich filmów stulecia (wygrał „Rejs”). Tym razem prosimy o wytypowanie najlepszych, Państwa zdaniem, filmów telewizyjnych.

O dobrym Ziemku i pięknej Dziwie

Będzie ciąg dalszy kina z biblioteki. Jerzy Hoffman, który sfilmował całą Trylogię Sienkiewicza, sięga teraz na niższą półkę, po Kraszewskiego. Właśnie ogłosił, że w końcu sierpnia br. rozpoczyna zdjęcia „Starej baśni”. Czy fantastyczna opowieść o początkach dziejów ojczystych to jest dzisiaj dobry temat na film dla szerokiej publiczności?