Czas ożywienia kulturalnego

To były lata skomplikowanych gier środowisk twórczych z władzą. Z rezultatem dla polskiej kultury w sumie przyzwoitym, choć przecież już nigdy nie dowiemy się, co by zostało po tamtej dekadzie, gdyby powstały wówczas dzieła, które z powodów politycznych powstać nie mogły.

Polscy sportowcy na podium

Ekipa Edwarda Gierka doskonale rozumiała, jak sukces sportowy wpływa na emocje społeczne, jak można propagandowo ograć zwycięstwo. A miała o tyle lepiej, że akurat w przypadku sportu dekada należała do udanych.

1975: rok przełomu

Rok ten nie przyniósł w Polsce radykalnych zmian, ale mimo to był przełomowy za sprawą dwóch wydarzeń: podpisania w Helsinkach Aktu Końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie i zgłoszenia przez władze PRL zamiaru zmian w konstytucji.

1976: koniec sielanki

Relatywnie wysokie poparcie dla Edwarda Gierka trwało dopóty, dopóki ludzie widzieli więcej pieniędzy w portfelach i więcej towarów na półkach sklepowych – po niezmienionej cenie.

Inteligencja w obronie robotników

Pierwszy apel Komitetu Obrony Robotników został ogłoszony 23 września 1976 r., ale w istocie KOR narodził się dwa miesiące wcześniej – na korytarzu warszawskich sądów na Lesznie.

Polityka PZPR wobec Kościoła

Ekipa Gierka zaczęła łagodzić antykościelną politykę Polski Ludowej, choć do końca się jej nie wyrzekła. Kościół nie przeszedł na stronę władzy, a władza nie była już w stanie kontrolować Kościoła. Epoka Gierka torowała drogę do całkowitej emancypacji katolicyzmu w Polsce. Do epoki Jana Pawła II.

Polityka zagraniczna dyktowana z Moskwy

„Polityka zagraniczna naszych krajów była dyktowana z Moskwy” – przyznał Edward Gierek w znanym wywiadzie rzece. Władzom PRL pozostawał margines, po którym mogły się poruszać i to ze świadomością, że w tym zwrocie słowo margines odzyskuje swe literalne znaczenie.