Jak Unia nas urządzi

Chcemy w tym Raporcie, przygotowanym na zakończenie negocjacji w Kopenhadze, wyjaśnić – bo najwyższa już pora – czym Unia jest, a czym nie jest. Budzimy się więc, obywatele Polacy, 1 maja 2004 r. jako członkowie Unii i co widzimy za oknem?

Uff, nareszcie?

13 grudnia może stać się również pomyślną datą w polskim kalendarzu

Burza przed burzą

Na froncie negocjacji z Unią trwa wojna pozycyjna, a na zapleczu – błazenada

Jeszcze kilka schodów

Koniec negocjacji członkowskich jest zawsze bardzo nieprzyjemny – wspomina Philippe de Schoutheete, wieloletni przedstawiciel Belgii przy UE. Negocjatorzy unijni stawiają sprawę na ostrzu noża: albo przyjmujecie warunki, albo nie wchodzicie. Czy końcówka naszych negocjacji z Unią musi potoczyć się według tego scenariusza?

Dyplomacja last minute

Brukselo, pamiętaj: gorsze zasady dla Polski dziś, to jutro większe kłopoty dla całej Unii

„Później” może znaczyć „nigdy”

Jarosława Kaczyńskiego zabawy z zapałkami

Pierwszy wprowadzający

Anders Fogh Rasmussen przyjął rozszerzenie Unii za osobisty punkt honoru. Może dlatego, że jest urodzonym optymistą i ciągle powtarza kolegom przywódcom, aby porzucili małostkowe spory o pieniądze i pomyśleli o historycznej perspektywie Zjednoczonej Europy. Grudniowy szczyt UE w Kopenhadze podejmie ostateczną decyzję.

Całkiem inne euro

Kłótnia w biegu

Chyba będziemy w Unii, ale negocjacje trzeba skończyć najpierw w Warszawie

Wuj trochę Sam

Polacy bardziej lubią Amerykę niż Unię Europejską. Chcą jednak, aby poszerzona Unia była drugim supermocarstwem, pragną przystąpienia Rosji do NATO, boją się globalizacji. A w skali sympatii do innych państw Izrael lokują prawie równie nisko jak Irak.