Recenzja książki: Michał Tabaczyński, „Pokolenie wyżu depresyjnego”

Napisać o depresji książkę, która nie jest depresyjna – oto nie lada sztuka.

Najnowsza książka Michała Tabaczyńskiego jest czymś pomiędzy fabularyzowanym esejem, łże-biografią epoki, wypiskami z depresyjnych lektur a dzienniczkiem – specyficznym, bo upchanym w ramy jednego dnia – pokolenia. A może tytułowe pokolenie to tak naprawdę kilka następujących po sobie „generacji nic”, a Tabaczyński opisuje modelowego człowieka nowoczesnego, uginającego się pod ciężarem dołującej codzienności? I kim właściwie jest ów rozedrgany, znerwicowany bohater? W podróży przez ten depresyjny dzień, będący w istocie całym życiem, pomóc nam może literatura. Ona bowiem zarówno niesie wytchnienie, jak i pomaga zrozumieć skomplikowaną rzeczywistość. 

Michał Tabaczyński, Pokolenie wyżu depresyjnego, Korporacja Ha!art, Kraków 2019, s. 332