Patologicznie zazdrosny Szahrijar (Karol Pluszczewicz) obsesyjnie śledzi, za pomocą ukrytych kamer monitoringu, swoją żonę Zobeidę (Michalina Drozdowska), a przy okazji dręczy służbę i siebie samego. Toksyczny związek kończy się tragicznie, nie tylko dla małżonków. Jego ofiarą jest też Służący (Sebastian Simic), w którego ramionach znalazła przez chwilę pocieszenie Zobeida. „Szeherezadę” do muzyki Nikołaja Rimskiego-Korsakowa wystawił Sergiusz Diagilew w Paryżu w 1910 r. Uwagę publiczności zwróciła wówczas orientalna inscenizacja i nowatorstwo choreografii Michaiła Fokina. Propozycja Roberta Bondary zaciekawia współczesnym ujęciem tematu, jednak bogatszy język choreograficzny mógłby się przyczynić do ciekawszej charakterystyki postaci.
Bohaterką drugiej części wieczoru jest zdradzona Medea, a akcja – tak jak w tragedii Eurypidesa – toczy się w Koryncie i ograniczona jest do zabójstwa Kreuzy (dobra kreacja Wiolety Haszczyc) i Kreona (wyrazisty Daniil Alexandrov) oraz do dzieciobójstwa, okrutnej zemsty na niewiernym Jazonie (Simic). Tytułową rolę zatańczyła Michalina Drozdowska – technicznie dobrze, niedosyt pozostawia interpretacja, przez którą – pomimo przejrzystej konstrukcji dramaturgicznej spektaklu – motywacja działań Medei tanecznie nie była przekonująca. Doskonała muzyka Samuela Barbera została skomponowana dla Marthy Graham w 1946 r. A temat dla baletu odkrył w 1763 r. Jean-Georges Noverre. I nadal jest wyzwaniem.
Szeherezada/Medea, chor. Robert Bondara, dyr. Maciej Tomasiewicz, Opera Śląska w Bytomiu