Decyzje dotyczące edukacji podejmowane są w Polsce w straceńczym tempie. Szybko zdecydowano o likwidacji gimnazjów, szybko przytrzymano sześciolatki w przedszkolu. W pośpiechu potrzebnym politykom, a nie uczniom czy nauczycielom, zostawiono na pastwę losu dzieci wybierające przyszłość. Czeka ich wyjątkowo gorący czerwiec. U progu dorosłości o miejsce w średnich szkołach konkurować przyjdzie im z podwójną liczbą rywali.
MEN lekceważy dzieci potrzebujące szczególnego wsparcia
Sami muszą sobie radzić również najsłabsi, czyli ci uczniowie, którzy potrzebują większego wsparcia. Wydawać by się mogło, że dzieci, które już na starcie muszą się zmagać z niemocą i setkami problemów, w systemie edukacji będą mogły znaleźć oparcie. Nic z tego. Urzędnicy w pośpiechu przegapili niepełnosprawne dzieci i ich potrzeby. A teraz nie precyzują przepisów, które pomogłyby niepełnosprawnym dzieciom i młodzieży funkcjonować na tyle blisko szkoły, na ile to możliwe.
Czytaj także: Przyjdzie minister i posprząta
Kolejni uczniowie są odsyłani ze szkolnych ławek do domu. Tracą kontakt z rówieśnikami, nauczycielami. Tracą dostęp do normalnego świata. Rodzice uczniów z orzeczeniami apelują: wyprostujcie prawo.
Minister Zalewska powtarza: zajmiemy się tym.
Zbliża się koniec półrocza.
Chaos w ministerialnych dokumentach
Uczniowie z niepełnosprawnościami mają różne potrzeby – jedni mogą i powinni uczyć się w klasie ze sprawnymi dziećmi, inni potrzebują wspierającego nauczyciela-cienia. Są i tacy, którzy mogą wytrzymać w klasie tylko przez kilka lub kilkanaście godzin w tygodniu. Jest też grupa dzieci, które powinny mieć zaoferowane nauczanie indywidualne w szkole lub w domu. Dla przedstawicieli każdej z tych grup w nowoczesnym systemie edukacji musi być miejsce.
Tymczasem w Polsce w praktyce wyjścia są dwa: albo dziecko sieci w ławce jako jedno z klasy, albo uczone jest indywidualne w domu.
Wszystko to jest wynikiem chaosu panującego w przepisach: jeden mówi o tym, że zajęcia powinny być organizowane w „miejscu pobytu dziecka lub ucznia, w szczególności w domu rodzinnym”. Inny o tym, że kształcenie indywidualne organizuje się w szkołach. MEN zaproponował zorganizowanie uczniom zajęć w szkole, indywidualnie albo w grupie pięciorga innych dzieci. Jednak nie wprowadził precyzyjnych wytycznych do tego przepisu. Nie wiadomo, ile godzin miałoby być w taki sposób organizowanych, nie wiadomo, na jakich zasadach.
Uczniowie z niepełnosprawnościami pozostają zdani na łaskę i niełaskę dyrektorów szkół i urzędników.
Dzieci z niepełnosprawnościami w domu
Przez media przelewają się kolejne historie o dzieciach, które ze szkół odsyłane są do domów. Słyszymy o Idze, która czas pomiędzy kolejnymi cewnikowaniami (trzy godziny) może spędzać w szkole, i tak było w poprzednich latach. Od września ma lekcje w domu. Do szkoły chodzi tylko na religię.
O Eryku, który lubił swoje indywidualne lekcje w szkole, bo na przerwach spotykał kolegów, a na lekcjach uczył się we własnym tempie. Trzy miesiące spędził w domu. Jego mama z żelaznym samozaparciem załatwiła synowi powrót do szkoły. Nie każdy dzieciak z niepełnosprawnością ma mamę z żelaza.
O 15-letniej uczennicy, która została odesłana ze swoich indywidualnych zajęć w szkole do domu. Proboszcz zgodził się, by spotykała się z nauczycielką na plebanii. Dziecko nie spędza całych dni w domu.
O uczniu technikum, który ma zespół Aspergera i również uczy się na plebanii. Lekcje, zmiana otoczenia odrywają go od komputera.
Takich historii są setki.
Rodzice interweniują. Szkoła odsyła ich do kuratorium, kuratorium do ministerstwa. Urzędnicy powtarzają: miejsce dzieci niepełnosprawnych jest w szkole. Przepisy pozostają niejasne. Nauczyciele, którzy decydują się walczyć o swoich niepełnosprawnych uczniów, mają poczucie, że łamią prawo.
101 tysięcy podpisów do Anny Zalewskiej
Monika Mamulska, sama ma niepełnosprawnego syna, od miesięcy walczy o dostęp niepełnosprawnych dzieci do szkoły. Zbiera historie uczniów wykluczonych przez system edukacji, opisuje sytuację dzieci i rodziców, udziela wywiadów. Wystosowała również apel do szefowej MEN Anny Zalewskiej. Pisze w nim w imieniu rodziców:
„Żądamy natychmiastowego doprecyzowania zapisów Rozporządzeń Ministra Edukacji Narodowej z 9 i 28 sierpnia 2017 roku, które pozwoliłyby na zagwarantowanie uczniom z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego realizacji nauczania indywidualnego na terenie szkoły. Obecne przepisy, choć w teorii dopuszczają taką możliwość w ramach Indywidualnego Programu Edukacyjno-Terapeutycznego, w praktyce powodują, że uczeń ma do wyboru indywidualne nauczanie jedynie w domu, bądź brak zajęć indywidualnych i konieczność uczęszczania na wszystkie zajęcia lekcyjne z całym oddziałem na terenie szkoły, co jest niezgodne z jego specjalnymi potrzebami edukacyjnymi”.
Pod apelem podpisało się 101 tys. osób, można do niego dołączyć.