„Wesele” w discopolandzie

Po premierze „Wesela” wyreżyserowanego przez Janusza Józefowicza w Polskim w Szczecinie rozległy się głosy odsądzające inscenizatora od czci i wiary, zarzucające mu marny gust, efekciarstwo i płytkość interpretacji. Ileż ta krytyka przejawia złej woli, ślepoty i nierozumienia ducha czasu! Jakże można tak niesprawiedliwie traktować artystę, który z wielkim oddaniem i starannością na użyczonej mu scenie zrobił z Wyspiańskiego dokładnie to, co najlepiej umie i najbardziej lubi?

Łagodna apokalipsa

„Wesela w domu” – autobiograficzna trylogia Bohumila Hrabala, to opowieść o 20 szczęśliwych latach, które spędził na Libni – peryferyjnej dzielnicy Pragi. Jeszcze na początku lat 70. Hrabal i jego przyjaciele chodzili do urzędu stanu cywilnego, by dowiedzieć się, kto wstępuje w związek małżeński, a następnie pili zdrowie młodej pary w domu pisarza.

Wielbłąd i śmierć

Na ekranach kin jest już „Duże zwierzę” Jerzego Stuhra, wkrótce zaś odbędzie się premiera najnowszego dzieła Krzysztofa Zanussiego pod wielce oryginalnym tytułem „Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową”. Filmy dostały niedawno nagrody na międzynarodowych festiwalach, nie najważniejszych wprawdzie, ale i to się liczy.

Zimny raj

Akcja powieści Włodzimierza Kowalewskiego „Bóg zapłacz!” dzieje się w 2047 r. Miejscem akcji jest Warszawa. Rzeczywistość wygląda tak: polityka nikomu nie wadzi, gospodarka rozwija się nieprzerwanie. Opieka państwa jest wszechobecna i skuteczna, a wyższe potrzeby duchowe zaspokaja Kościół Uniwersalistów, który z pełnym profesjonalizmem świadczy wszelkie usługi religijne. Życie, jak parking, stało się płatne i strzeżone.

Misja zbyt dobrze wykonana

Sensacja sezonu letniego: „Mission: Impossible-2”, mimo olśniewającej wyczynowości czy raczej właśnie z jej powodu, wyłania pytanie o przyszłość wielkiego spektaklu filmowego. Doszedł on do nieograniczonych możliwości technicznych, które jednak, o paradoksie! stanowią też jego impas. Autorzy „M:I-2” próbują z niego wybrnąć; czy im się to udaje?

Prywatnie, służbowo, państwowo

Człowiek swój pierwszy donos złożył już w raju. Adam, nie pytany, zadenuncjował Ewę przed Bogiem, że to ona mu dała zakazany owoc... Tym razem przynajmniej powiedział prawdę. Potem już ludzie musieli na tyle się nawzajem oczerniać, kłamiąc przy tym ile wlezie, że Bóg wyrył na kamiennych tablicach: nie będziesz składał fałszywego świadectwa.

Patriota bez ojczyzny

W roku 1776 mieszkańcy trzynastu kolonii brytyjskich w Ameryce – które w przyszłości miały się stać Stanami Zjednoczonymi – niezadowoleni z eksploatacji ekonomicznej i zmuszeni do nabywania herbaty przywożonej przez Anglików – tak było! zbuntowali się i doszło do starcia zbrojnego. Pewien zamożny obywatel Benjamin Martin, wdowiec, ale ojciec siedmiorga dzieci, mimo że ma efektowną przeszłość militarną, nie chce się mieszać do konfliktu, który, tak uważa, nie obchodzi go. Tak zaczyna się film Rolanda Emmericha „Patriota”.

Obcy Harry

Świat oszalał na punkcie baśniowej historii o Harrym Potterze napisanej przez angielską autorkę J.K. Rowling. Dzieci zachwycają się przygodami bohatera – rudowłosego chłopca – sieroty, który wyrusza do szkoły sztuk magicznych. Dorośli – wspaniałą okazją do zrobienia na Harrym pieniędzy. W Polsce pierwsza książka z serii jest sprzedawana od prawie trzech miesięcy, ale nie stała się bestsellerem.

Sam przeciwko imperium

„Gladiator”, filmowa rekonstrukcja starożytności rzymskiej, jest zaskoczeniem i to podwójnym: kino już od dawna nie uprawia tego gatunku i również tradycja antyku zniknęła z aktualnej kultury zarówno literackiej jak audiowizualnej. Jakie może być znaczenie tego powrotu niespodziewanego i, być może, ryzykownego?

Bez zmian

[nie zaszkodzi przeczytać]