Tadeusz Konwicki urodził się 22 czerwca 1926 r. w Nowej Wilejce na Wileńszczyźnie. Dzieciństwo spędził najpierw w Kolonii Wileńskiej, później w Wilnie – tutaj też się uczył (w Gimnazjum im. Zygmunta Augusta). Kiedy wybuchła II wojna światowa, pracował jako robotnik kolejowy i pomocnik elektryka.
W latach 1944–1945 wstąpił w szeregi 8. Oszmiańskiej Brygady Armii Krajowej. Wziął udział w akcji „Burza”, walczył w partyzantce. Kiedy oddział został rozwiązany, Konwicki przybył do Polski. Z początku przebywał w Gliwicach. Studiował filologię polską na Uniwersytetach Jagiellońskim i Warszawskim.
Debiutował w latach 40. – „Szkicami z Wybrzeża”, które samodzielnie zilustrował. Współpracował z wieloma magazynami (m.in. „Odrodzenie”, „Nurt”, „Po Prostu”, „Świat Młodych”, „Wieś”). Do Warszawy przeprowadził się w 1947 r. – razem z redakcją „Odrodzenia”. Dwa lata później ożenił się z Danutą Lenicą, plastyczką i ilustratorką książek dla dzieci.
W latach 40. i 50. Konwicki należał do pokolenia „pryszczatych” – publicystów socrealistycznych. Od tego nurtu z czasem jednak odszedł.
Konwicki jest autorem licznych książek, m.in. „Dziury w niebie”, „Zwierzoczłekoupiora”, „Kalendarza i klepsydry” i „Małej Apokalipsy”. Ostatnią powieść – „W pośpiechu” – opublikował w 2011 r. (Wydawnictwo Czarne).
W połowie szóstej dekady Konwicki zajął się twórczością filmową – z początku jako scenarzysta, z czasem jako reżyser. Odegrał dużą rolę w kształtowaniu się polskiej szkoły filmowej. W latach 1956–1968 pełnił funkcję kierownika literackiego Zespołu Filmowego „Kadr” (później również „Kraju”, „Pryzmatu” i „Perspektyw”).
Tworzył zarówno filmy autorskie („Ostatni dzień lata”, „Salto”, „Jak daleko stąd, jak blisko”), jak i oparte na dziełach literackich („Dolina Issy” na podstawie utworu Czesława Miłosza, „Lawa” na podstawie „Dziadów” Mickiewicza). W jednym z filmów Andrzeja Wajdy wystąpił nawet jako aktor („Kronika wypadków miłosnych”, 1985).
Tadeusza Konwickiego można było spotkać na Krakowskim Przedmieściu i Nowym Świecie w Warszawie. Był zafascynowany polską stolicą. „Ta nieszczęsna Warszawa domagała się ode mnie, żeby ją podwyższać, gdzie się da” – wspominał. Bywał też częstym gościem w kawiarni Czytelnika, wylansowanej niegdyś przez pisarza Leopolda Tyrmanda. „To impreza czysto rekreacyjna” – mawiał Konwicki. A więc wolna od polityki i publicystyki.
Tadeusz Konwicki zmarł 7 stycznia 2015 r. Miał 88 lat.