Dla nowego pokolenia lekarzy weterynarii to, że zwierzę można wyleczyć, a opiekun nie ma chęci lub pieniędzy, jest bardzo frustrujące. I – jak twierdzą – to jeden z ważniejszych czynników wypalenia zawodowego i depresji, która jest prawdziwą plagą w środowisku.
Ci starsi, którzy zaczynali praktykę w poprzednim systemie albo na początku lat 90., to byli głównie mężczyźni, szli na weterynarię, żeby leczyć zwierzęta gospodarskie. Potem przestawili się na psy i koty, bo tam były lepsze pieniądze. Im tak nie przeszkadzał brak empatii opiekunów – sami na ogół jej zbyt dużo nie mieli. Zresztą w latach 90. medycyna weterynaryjna była na zupełnie innym poziomie. Zwierzęta domowe się odrobaczało, szczepiło i usypiało. Leczenie to była fanaberia.
Dziś lekarze weterynarii to głównie kobiety (właśnie przekroczyliśmy 50 proc., ale na studiach weterynarii już 80 proc. to panie), na ogół bardziej empatyczne niż mężczyźni, wybierające ten zawód z miłości do zwierząt. Amerykańscy naukowcy z Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom (bo problem wypalenia zawodowego w tym zawodzie jest globalny) ustalili po przeanalizowaniu 11 620 przypadków zgonów lekarzy weterynarii, że kobiety w tej branży są 3,5 razy bardziej narażone na śmierć w wyniku samobójstwa niż reszta populacji. W przypadku płci męskiej ten odsetek wynosi 2,1. W Polsce cztery lata temu zespół Vetnolimits, założony przez lekarkę weterynarii Natalię Strokowską, przeprowadził badanie, w którym wzięło udział 637 lekarzy weterynarii z całej Polski. Co trzeci przyznał się do myśli samobójczych.
W ciągu ostatnich czterech – pięciu lat straciłam siedmioro koleżanek i kolegów – mówi Natalia Strokowska.
Śmierć oswojona
Branża to zaledwie 20 tys.
