Recenzja książki: Hanya Yanagihara, „Do raju”
Yanagihara umie sprawić, że wyobraźnia pracuje.
Yanagihara umie sprawić, że wyobraźnia pracuje.
Ta powieść, przy całej sprawności narracji, nie daje możliwości wejścia w głąb, tylko pozostawia czytelnika za szybą.
Autorka licznych romansów obyczajowych stworzyła już także trzyczęściową serię kryminałów z policjantką Wierą Jezierską w roli głównej. „Pomroka” jest otwarciem kolejnego cyklu, „Sprawy Soni Kranz”, której bohaterką jest również policjantka.
Onoda jest jak pingwin z późnego filmu Herzoga – oddala się od stada i samotnie znika, wybierając śmierć. Albo wolność.
Książka Tatiany Țîbuleac zdobyła w 2019 r. Europejską Nagrodę Literacką, a dziś czyta się ją ze zgrozą.
Można odnieść wrażenie, że Robert Harris w dowolnej epoce potrafi znaleźć materiał na solidny polityczny thriller, a jeszcze zręcznie wplata między fabularne wątki dyskretne odniesienia do współczesności.
Popularność nurtu cosy crime na świecie to w dużej mierze sukces trylogii Richarda Osmana, brytyjskiego prezentera telewizyjnego i komika.
W swojej najnowszej powieści, podobnie jak we wszystkich poprzednich, Louis rozlicza się z przeszłością.
Ta powieść wybitnego irlandzkiego pisarza jest kontynuacją znanych w Polsce „Dni bez końca”, ale zarazem książką bardzo autonomiczną.
Im dalej Stephen King odchodzi od tradycyjnie rozumianego horroru, tym lepiej robi to jego książkom.
Witkowski, który jest zawołanym stylistą, zdziera z siebie maski, wychodzi z roli. Życie zostało odarte z literatury, został sam miąższ.
Im dalej Stephen King odchodzi od tradycyjnie rozumianego horroru, tym lepiej robi to jego książkom.
Mistrzostwo literackie polega tu na umiejętnym operowaniu napięciem, które sprawia, że dostajemy opowieści przygodowe, pełne zwrotów akcji i czarnego humoru.
Seria o Slough House, zakurzonym i zapleśniałym (często dosłownie) wydziale, do którego trafiają najwięksi nieudacznicy brytyjskiego wywiadu, bywa określana jako parodia powieści szpiegowskich. Nic bardziej mylnego: Mick Herron pisze zjadliwie, bardzo dowcipnie, nie unika sytuacyjnego humoru, lecz tworzone przez niego fabuły to pełnoprawna literatura sensacyjna.
„Stacja Europa Centralna”, pierwsza pozycja non-fiction w dorobku Jaroslava Rudiša, wyjaśni rzeszom jego miłośników wszystko.
Proza Lebdy jest wyjątkowa, bo udało jej się stworzyć w tej książce mikrokosmos, w którym wszystko jest ze sobą połączone – chore i pełne życia zarazem.
Douglas Preston znany jest przede wszystkim jako autor sensacyjno-przygodowych bestsellerów, więc gdy od czasu do czasu bierze się za literaturę non-fiction, potrafi sprawić, że czyta się ją niczym wyborny kryminał.
Między skrótem a zwrotem akcji jest subtelna różnica i tym razem Jędrzej Pasierski, zresztą nagradzany i poczytny autor kryminałów, nieco ją naruszył.
W tle jest huta, niespełniona nadzieja, moloch, który kładzie się cieniem na życiu.
Powieść o granicach brawury, rodzinnych uwikłaniach. Ale i poszukiwaniu własnego miejsca w świecie, pośród ludzi, którzy mają się za królów stworzenia.
W pozornie sielankowy obrazek wkracza przemoc i gwałt, działanie poza prawem, zgubna rola mediów społecznościowych i zemsta, która ma milczących wspólników.
Po 40 latach spędzonych na planach filmowych Tom Hanks zna wszystkie sekrety pracy w Hollywood. Teraz, podobnie jak kilka lat temu Quentin Tarantino, postanowił przekuć swoje doświadczenie w literacką fikcję.
Najnowsza książka Julii Fiedorczuk od samego początku zaznacza swoją gatunkową przynależność.
Siła powieści Austriaka bierze się z przekroczeń.
Powieść o życiu w świecie informacyjnego chaosu, globalnego reality show, w którym bardzo chcielibyśmy grać główne role, lecz jesteśmy co najwyżej statystami.