Utwory grają z naszymi skojarzeniami, pokazują niespodziewane konteksty, a czasem zaskakują niespodziewaną medytacją nad czasem, szczęściem czy awangardą.
W powieści czas przeszły wraca po to, by zrozumieć teraźniejszość.
Napisać o depresji książkę, która nie jest depresyjna – oto nie lada sztuka.
Poezja Kawafisa z Aleksandrii końca XIX i początku XX w. dobrze zakorzeniła się w polszczyźnie – przede wszystkim dzięki przekładom Zygmunta Kubiaka.
To już druga w krótkim czasie książka Joanny Rudniańskiej – po powieści „Sny o Hiroszimie” dostajemy zbiór znakomitych opowiadań „RuRu”.
Jest to lektura przerażająco smutna.
Amerykanka wpisuje się w długą listę pisarek i pisarzy, którzy rozprawiają się z mitem amerykańskiego snu.
Epidemia bezużytecznych prac, o których nikt nie chce mówić – to główny temat trzeciej wydanej na polskim rynku książki Davida Graebera, antropologa z London School of Economics.
Książka ma wyraziste proekologiczne przesłanie.
Autorskie podsumowanie roku w polskiej literaturze.
Autorskie podsumowanie roku w literaturze światowej.
Autorskie podsumowanie 2019 roku na rynku komiksów.
Ginczanka powróciła z impetem. Wraca od lat 90., ale od czasu wystawy w Muzeum Literatury (2016 r.) jest cały czas obecna – co rok pojawiają się kolejne książki o poetce z Równego.
Niektórzy gromadzą, katalogują, czasem zabierają do domu. Jeszcze inni z nich budują lub buduje ktoś inny, a oni na nich patrzą.
Szczegółowe wspomnienia z tamtych lat są wnikliwą kroniką zmieniającej się Polski.
Wieczny prezydent i brutalny reżim przewijają się w tych historiach, ale tylko wtedy, gdy to konieczne.
Nowy zbiór opowiadań Zadie Smith zaczyna się w Sopocie – to pewnie pokłosie wizyty pisarki na Festiwalu Literacki Sopot.
Cała książka jest próbą opowiedzenia swojego dzieciństwa, zrozumienia cieszyńskiej tradycji.
To powieść jednocześnie genialna i dość okropna.
W swojej najnowszej powieści Hubert Klimko-Dobrzaniecki przedstawia kawał XX-wiecznej polskiej historii widzianej z perspektywy zwykłego bohatera.
„Via Carpatia” to efekt kolejnej podróży Ziemowita Szczerka po Europie Środkowej.
To książka, która nie daje spokoju. Można ją połknąć w jeden wieczór, ale trudno potem przestać o niej myśleć.
Te opowieści mają w sobie narracyjną dziarskość.
Codzienność za murami szpitala psychiatrycznego eksplorują chętnie zwłaszcza filmowcy i twórcy horrorów, bo to miejsce niebudzące pozytywnych skojarzeń.
Odwaga myślenia – tak najkrócej można by tę literaturę opisać.
