Trzecia część „Toy Story” miała jedno z najbardziej wzruszających zakończeń spośród filmów wytwórni Pixar. Andy, właściciel ożywionych zabawek, dorasta i oddaje je kolejnemu dziecku, Bonnie. Czy więc realizacja czwartej części, prawie dekadę później, miała sens? Cyniczna odpowiedź brzmi: oczywiście, w końcu poprzednie filmy zarobiły prawie 2 mld dol. i biegną jak kolorowy ścieg przez dzieciństwo tak wielu ludzi. Do tego dochodzą jeszcze bajońskie sumy nadal wydawane na zabawki wzorowane na… animowanych zabawkach z kolejnych części. W „Toy Story 4” Pixar dodaje do tej pluszowej i plastikowej kolekcji dwójkę nowych bohaterów: Duke’a Cabooma (Keanu Reeves w wersji bez polskiego dubbingu) i Forky’ego (Tony Hale). Caboom jest kaskaderem-motocyklistą, a Forky to plastikowy widelec z dolepionymi oczami i z rękami z drucików kreatywnych. Choć został zrobiony przez Bonnie i jest obecnie jej ulubioną zabawką, jedyne, czego chce, to trafić do śmieci. Dlatego przez cały film musi go ratować kowboj Woody (Tom Hanks).
Mniej cyniczna odpowiedź na pytanie, dlaczego czwarty film się broni, jest inna. Nie chodzi tylko o to, że jest piękny wizualnie. Cała seria filmów „Toy Story” jest po prostu mądra. Kolejne odsłony podejmują temat człowieczeństwa i szczęścia. Chodzi o przynależność – do drugiej osoby, do grupy czy nawet do miejsca pracy – i wypływające z tego poczucie własnej wartości. „Toy Story 4”, choć momentami bywa to już trochę męczące, powtarza scenariusz gubienia się zabawek i akcji ratunkowych podejmowanych w celu ich odnalezienia wspólnie przez towarzyszy. W odróżnieniu od ostatnich produkcji Pixara, takich jak „Coco”, nie ma tu kalkulacji i emocjonalnej manipulacji. Zakończenie „Toy Story 4” to już tylko stonowane, nostalgiczne i chyba ostateczne pożegnanie.
Toy Story 4, reż. Josh Cooley, prod. USA 2019, 100 min