Horror z sierocińcem w tytule budzi jak najgorsze skojarzenia. Musi się pojawić zapuszczony, położony na odludziu pałacyk pełen zombi, upiorów albo ociekających krwią mutantów. Wprowadzające się do ruin młode małżeństwo, oczywiście, niczego złego się nie spodziewa. No, a potem nastąpić powinna miła dla oka jatka, rozpisana na piły łańcuchowe, kołki osikowe i inne maczety.
Niestety, „Sierociniec” 33-letniego Hiszpana Juana Antonio Bayona sprawia pod tym względem srogi zawód, bo, i owszem, okoliczności się zgadzają, ale historia jest całkiem inna. Mamy więc podupadające gmaszysko, w którym straszy. Jest też nieświadoma czyhających niebezpieczeństw rodzina, która postanawia się tam ulokować. Pojawia się nawet przerażający finał z duchami. Ale sens filmu z gatunkową sztampą nie ma nic wspólnego. Można „Sierociniec” oglądać na dwa sposoby. Jako psychoanalityczne studium rozpadu osobowości głównej bohaterki (Belén Rueda), dawnej pensjonariuszki zakładu, która nie radzi sobie z traumatycznymi doświadczeniami wyniesionymi z dzieciństwa. Lub jako nie całkiem realistyczną opowieść o zaświatach, które dobijają się do jaźni kobiety i wciągają ją w swoją grę.
Tak czy inaczej, jest to błyskotliwa historia o przekroczeniu progu rzeczywistości i znalezieniu się w innym wymiarze. Co więcej, wykorzystując stereotypy i mocno zbanalizowaną konwencję, reżyser zdołał się wspiąć na pułap stosunkowo wysoki, bo wyznaczony przez thrillery Romana Polańskiego, takie jak „Wstręt” czy „Lokator”, z którymi wiele ją łączy. Znawcy jungowskiej teorii snów będą mieli dodatkową satysfakcję, bawiąc się w rozszyfrowywanie ukrytych znaczeń. A poza tym jest to świetne kino rozrywkowe, które pobiło wszelkie rekordy popularności na Półwyspie Iberyjskim i zdobyło w sumie 28 międzynarodowych nagród.