Podobieństwo tej płyty z dokonaniami np. Gogol Bordello nasuwa się niejako automatycznie: i tu i tam mamy wodewilowo-kabaretowe wcielenie punka i tzw. miejskiego folku, i tu i tam ważną rolę odgrywają teksty oraz anarchistyczne podteksty. Być może bliższe polskiej publiczności byłyby skojarzenia z płytą „Yugoton”, wszak Olaf Deriglasoff był tej płyty aranżerem i producentem, no i – powie ktoś – stąd ta w sporej mierze bałkańska estetyka muzyczna „Magii y tresury”. Niezależnie od tych faktycznych lub domniemanych inspiracji Deriglasoff stworzył własny, niepowtarzalny świat, z oryginalnymi bohaterami, z silnymi emocjami. Ale w zawartych na płycie piosenkach przewijają się też motywy niefikcjonalne, czasem autobiograficzne („Ludzie mówią o mnie”), częściej społeczne („Babagadadodziada”, „Pies mądrości”). Ciekawe, że mimo prześmiewczej, ironicznej formy teksty te niepokoją, a atmosfera cyrku i wodewilu nasuwa skojarzenie z szaloną zabawą tuż przed końcem świata. Tak czy inaczej trudno przejść obok tych tekstów i tej muzyki obojętnie.
Cyrk Deriglasoff, Magia y tresura, Laudanum Records