Pan Kaczyński (jak wiadomo, osoba wielce doświadczona w posiadaniu i wychowywaniu dzieci) postulował (w 2016 r.), by „nawet przypadki ciąż trudnych, gdy dziecko jest skazane na śmierć, zdeformowane, kończyły się porodem, by to dziecko mogło być ochrzczone, pochowane, miało imię”. Zapewne słowa te stymulowały pokaźną (ponad 100 głów) grupę posłów (w większości z PiS) do podpisania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego o uznanie za niezgodny z konstytucją przepisu ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży z 1993 r., stanowiącego, że aborcja jest możliwa, gdy „badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu”.
„Eugenika” i prawa kobiet
Trzeba adekwatnie cytować zakwestionowany przepis, ponieważ bardzo często trywializuje się problem, powiadając po prostu o wadach płodu, gdy tymczasem sprawa dotyczy tzw. wad letalnych. Inną manipulacją, a przynajmniej nieporozumieniem, jest opowiadanie o tzw. aborcji eugenicznej (także przez p. Dudę i p. Morawieckiego). Pomijając wątpliwe rozumienie eugeniki przez Galtona (idea doskonalenia gatunku ludzkiego poprzez selektywne rozmnażanie osobników o pożądanych cechach i eliminowanie z puli genetycznej osób o cechach niepożądanych) i nazistowskie praktyki np. sterylizacji osób niepełnosprawnych intelektualnie, termin „eugenika” został też użyty w 1919 r. przez Margaret Sanger, amerykańską działaczkę na rzecz praw kobiet. Miała na myśli, co wyraźnie stwierdziła, świadome planowanie rodziny, m.