Polska jesień. W sierpniu 1939 r. proporce kawalerii, na niebie pościgowe P11. Zapewnienia, że nie oddamy ani guzika, bo Anglia i Francja... A we wrześniu: Westerplatte, Mokra, Bzura i Zaleszczyki, porażka i ucieczka. Dziś sztandary i mowy o moralnym zwycięstwie sprzed prawie 80 lat, o Patriotach, F-16 i amerykańskich sojusznikach i gwarancjach Orbána. I przekaz o dalekowzrocznej Nowogrodzkiej i zdradzieckich mordach totalnej opozycji.
A na świecie zamęt. W internecie Nostradamus i filmy o rychłej zagładzie ludzkości. W mniej i bardziej poważnych gazetach listy regionów, w których może się zacząć światowa zawierucha. Politycy grożą lub przestrzegają. Analitycy bilansują potencjały nuklearne i konwencjonalne, eksperci wojskowi opisują nowatorskie bronie i możliwości taktyczne. Komentatorzy radzą, co robić. A powieściopisarze już wymyślają następne powojnie.
Na łamach dziennika „Aftonbladet” szwedzki politolog Isak Svensson wskazywał pięć światowych ognisk zapalnych w 2018 r.: Korea Północna, Morze Południowochińskie, Indie i Pakistan, Indie-Chiny oraz kraje bałtyckie. Jak na pierwsze półrocze pomylił się potężnie – szefowie obu Korei się uścisnęli, w Azji jak dotąd nic nie wybuchło. Zdumiewające jednak, że Svensson pominął Bliski Wschód, gdzie rzeczywiście doszło do amerykańsko-rosyjskiego zderzenia.
Ale państwa bałtyckie to istotnie rejon drażliwy ze względu na rosyjski fantom bólu po utraconym imperium. Od aneksji Krymu i podsycania separatystycznej wojny na wschodzie Ukrainy Putin pokazał, że Rosja nie czuje się związana międzynarodowymi zobowiązaniami o nienaruszalności granic. Ani aktem końcowym helsińskiej KBWE z 1975 r., ani ustaleniami budapeszteńskimi z 1994 r., kiedy to Ukraina zrezygnowała z radzieckiej broni atomowej w zamian za zagwarantowanie swoich granic przez Rosję, USA i Wielką Brytanię.