Każda wojna ma swoje legendy. Wojna w Ukrainie dała okazję do stworzenia takich legend także w polskiej polityce, na czysto wewnętrzny użytek. Mają pomagać władzy w pogrążaniu opozycji.

Pocovidowy remanent jest utrudniony przez nowy kataklizm w Ukrainie. Ale nie sposób odsunąć w niepamięć z górą dwuletnie doświadczenie społeczne, bo z pewnością zapisze się ono jako znaczący epizod historyczny. Dotykający bezpośrednio wielu z nas.

Pierwszą część „egzaminu z pomagania” Ukraińcom parafie lepiej lub gorzej, ale zdały. Przed nimi jednak część druga i trudniejsza: przekształcenie pomocy doraźnej w długoterminową.

Po dwóch covidowych latach Polacy tęsknią za wypoczynkiem all inclusive, najlepiej nad ciepłym morzem. Nawet wojna w Ukrainie ich nie odstrasza. W biurach podróży pytają jednak, czy tam, dokąd lecą, nie będzie rosyjskich turystów.

Wielu młodych Węgrów, którzy nie pamiętają czasów sprzed rządów Fideszu, wcale nie chce do nich wracać. Jest im dobrze w kraju, w którym lojalność wobec władzy popłaca.

Kreml wysyła na front tak wielu żołnierzy z azjatyckich mniejszości, bo łatwiej im zabijać Ukraińców? A może chce ich na zawsze związać z Rosją tą zbrodnią?

Żyjemy w świecie, w którym znowu zagościła wojna. Wiarę w to, że jest tylko przejazdem, a tak naprawdę mieszka gdzie indziej, musimy uznać za wielką iluzję.

Papież Franciszek wybrał w środku wojny dyplomację dla dobra pokoju: uniki i ogólniki, by nie drażnić agresora. Na razie wojna szaleje, a metoda utrzymywania „okna dialogu” z mocodawcami zbrodni wojennych dewastuje pontyfikat Jorge Bergoglia.

Liczba ludności świata wciąż rośnie, ale coraz wolniej. Obrońcy klimatu mówią, że to dobrze. Inni jednak ostrzegają przed brakiem rąk do pracy.

Władimir Putin uznaje ukraińskie zabytki za część dziedzictwa historycznego Rosji, co jednak nie powstrzymuje go przed bombardowaniem miejsc, w których się znajdują. Zagrożone zniszczeniami są cenne stanowiska archeologiczne, a grabieżą – zbiory muzealne.