Premiera po stu latach

Recenzja spektaklu: „Thaïsa”, reż. Romuald Wicza-Pokojski

12 marca 2019

Marcelina Beucher (Thaïs) i Marcin Bronikowski (Atanael). Krzysztof Mystkowski / KFP

Dzieło Masseneta zagościło na polskich deskach scenicznych po raz pierwszy od wieku, a na pewno pierwszy raz w Gdańsku.

Dzieło Masseneta zagościło na polskich deskach scenicznych po raz pierwszy od wieku, a na pewno pierwszy raz w Gdańsku. I dobrze, bo w dziedzinie opery francuskiej mamy duże luki w wykształceniu. „Thaïs” jest operą specyficznie eklektyczną, z nawiązaniami do muzyki bliskowschodniej i egzotyki w ogóle, ale także zawiera typowo romantyczne melodie, jak słynna skrzypcowa „Medytacja”, pojawiająca się kilka razy. Treść – między uduchowieniem a przewrotnością: mnich Atanael (w tej roli znakomity Marcin Bronikowski) pragnie nawrócić kurtyzanę ze swej rodzinnej Aleksandrii, tytułową Thaïs (Marcelina Beucher o ładnym głosie, ale tracącym urodę na wysokich dźwiękach). Udaje mu się to i prowadzi ją przez pustynię do klasztoru, czego ona fizycznie nie wytrzymuje i niedługo po przybyciu do celu umiera.

Jules Massenet, Thaïs, reż. Romuald Wicza-Pokojski, Opera Bałtycka

Polityka 11.2019 (3202) z dnia 12.03.2019; Afisz. Premiery; s. 71

Oryginalny tytuł tekstu: "Premiera po stu latach"

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.