Billy po raz pierwszy w Polsce

Recenzja spektaklu: „Billy Budd”, reż. Annilese Miskimmon

23 kwietnia 2019

„Billy Budd”, reż. Annilese Miskimmon Krzysztof Bieliński / materiały prasowe

W przedstawieniu biorą udział sami mężczyźni, za to zrealizowały je kobiety – scenografię i kostiumy zaprojektowała Annemarie Woods.

Nie tylko my mieliśmy zaległości w wystawianiu Brittena – również w Oslo, gdzie dyrektorem opery jest pochodząca z Belfastu Annilese Miskimmon, „Billy Budd” został pokazany w styczniu po raz pierwszy. Inscenizacja zebrała dobre recenzje i teraz mieliśmy możność przekonać się, że słusznie. Reżyserka dokonała tylko zmiany czasu i miejsca akcji – przeniosła ją do czasów, w których żył kompozytor. Początek i koniec przedstawienia rozgrywa się w domu starców, gdzie kapitan Vere (świetny Alan Oke) rozpamiętuje dramatyczną historię sprzed lat; trzon akcji – w kierowanej przezeń łodzi podwodnej (ta zmiana wzmacnia efekt zamknięcia, sytuacji bez wyjścia).

Benjamin Britten, Billy Budd, reż. Annilese Miskimmon, Teatr Wielki – Opera Narodowa

Polityka 17/18.2019 (3208) z dnia 23.04.2019; Afisz. Premiery; s. 123

Oryginalny tytuł tekstu: "Billy po raz pierwszy w Polsce"

opera

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.