MARTYNA BUNDA: – Młode kobiety w Polsce, manifestując, publikując posty na Facebookach, drukując napisy na koszulkach, coraz częściej używają waginalnej symboliki. Dlaczego?
JOANNA KESZKA: – Może dlatego, że świeżym okiem lepiej widzą, jak działa społeczeństwo, w którym żyją, i nie zgadzają się na to? Jesteśmy 60 lat po rewolucji seksualnej, 50 lat po Wisłockiej. Mit mówi, że w XXI w. kobietom już w seksie wolno wszystko, ale praktyka jest całkiem inna. Biust albo pupa kobieca świetnie sprzedają blachodachówkę i beton na billboardach, za to rzeczywistość łóżkowa kobiet jest druzgocąco patriarchalna.
Co to znaczy?
Przeprowadziłam w całej Polsce tysiące rozmów z kobietami. Dowiedziałam się, że dla mężczyzn dobry seks jest wtedy, kiedy jest orgazm, dla kobiet w Polsce – wtedy, gdy nie czują bólu. „Jakoś wytrzymuję”, „Jakoś daję radę”, mówią na warsztatach, i to jest codzienność wielu polskich sypialni. Głowę można oszukać, ale ciała się nie da – jeśli w związku źle się dzieje, wagina odmawia współpracy. Seks na tym organie można jednak wymusić. Ale stosunek seksualny przy suchej pochwie to ogromny ból. Czuję się wręcz zdruzgotana tym, jak wiele tego bólu jest w polskich sypialniach. W dodatku w polskich miasteczkach przemoc seksualna wciąż jest bagatelizowana. Widziałam wyroki sądów, w których orzekano, że gwałt w małżeństwie, nawet bardzo brutalny, to nie gwałt…
…bo „gdyby ona wywiązywała się z obowiązków małżeńskich, on by nie musiał”.
Pamiętam też na przykład historię z Podlasia, zasłyszaną zupełnie niedawno, która mną głęboko poruszyła, a dobrze ilustruje, gdzie jesteśmy. Słyszę od mieszkańca, że u nich jest bezpiecznie, nie ma przemocy, nie ma przestępstw, nawet domów nie trzeba zamykać.