Znany z nagrań Smolika i Noviki wokalista sprawia tym solowym debiutem nie lada niespodziankę – tym, którzy go kojarzą z elektronicznymi podkładami, wysmakowaną produkcją, ale też wielbicielom rocka i nowego folku.
Stołeczny festiwal world music stopniowo stawał się kluczową imprezą tego typu w Polsce, przede wszystkim dzięki spójności repertuarowej.
Na płycie zatytułowanej „3 Skulls and the Truth” spotykają się trzy wielkie gwiazdy muzyki amerykańskiej: David Hidalgo, Mato Nanji i Luther Dickinson.
Jedna z najważniejszych płyt rocka – „Machine Head” grupy Deep Purple – ukazała się 40 lat temu. Kto nie zna legendarnego riffu rozpoczynającego umieszczoną na tej płycie piosenkę „Smoke on the Water”, ten nie wie nic o muzyce XX w.
Jeszcze przed amerykańską premierą najnowszego albumu Boba Dylana (10 bm.) miesięcznik „Rolling Stone” zasugerował, że będzie to jego ostatnia studyjna płyta.
Świetny tytuł, zainspirowany filmem animowanym „Jeż Jerzy”, w którym hasło „Polska mistrzem Polski!” skandował narąbany dresiarz.
Pod względem intensywności doznań w skali 0–10 muzyka Swans to 11.
Na szczęście na płycie nie ma maniery, jaką solista zaprezentował na koncercie w Poznaniu sfilmowanym przez NInA – udawania, że się utwór nie do końca umie.
Płyta nie przynosi niczego zaskakującego.
Ani tytuł, ani okładka, ani muzyka nie zawiodą miłośników solidnego metalu.
Nie należy decydować o sympatii (bądź jej braku) dla zespołu po wysłuchaniu jednego utworu, bo tu za każdym rogiem czeka niespodzianka.
Owacyjnie przyjmowano Jessie Ware na niedawnym Open’erze, choć mało kto jeszcze wiedział, kim jest. Teraz pora na płytę.
Wreszcie mogę napisać o moich ulubionych ostatnio polskich muzykach per chamy – i może to zostać przyjęte jak komplement.
Niezwykła gratka dla miłośników bluesa i rocka. Materiał tu zapisany krążył wcześniej na bootlegach, ale...
Podwójna, dwupłytowa dawka doskonałej muzyki. Do tego liczna grupa występujących gościnnie muzyków.
Miłośnikom niezbyt brutalnego metalu płyta może przynieść kilka miłych chwil.
L.A. Guns kazali swym fanom czekać aż siedem lat na nową studyjną płytę, ale ich miłośnicy nie będą zawiedzeni.
Najmodniejsza płyta wakacji już jest.
Przeszkadza jedynie sterylność dźwiękowa tego koncertu, wyjęcie muzyki z kontekstu i usunięcie naturalnego dialogu z publicznością.
Mamy do czynienia z bardzo przyzwoitymi, oryginalnymi i zróżnicowanymi kompozycjami.