Minimalistyczna perełka: „Proteus”. Biegunowo odmienny od „Crysisu 3”. Tu nie ma akcji. Więcej! (choć może należałoby rzec: mniej!) – tu niemal nie ma interakcji. Nie ma też celu, wyzwań i nagród. Jest doświadczenie poznania i czysty, dziecięcy zachwyt. Losowo generowany świat tęczowo kolorowej wyspy zdaje się programową kontestacją plagi wideofilii. Zbudowany jest, niczym w wizji Demokryta, z elementarnych cegiełek, tyle że tu po wielekroć powiększonych. Czuć w „Proteusie” nostalgię za prostotą pixel artu, gdy z garstki pikseli udawało się kreować jasne, klarowne emanacje idei. Tu nad polanami latają zbudowane z kilku kwadratów motyle i pszczoły, kicają po nich ujęte w kąty proste zwierzaki – z naszego świata i światów nam nieznanych. Z obrazem genialnie zespolony jest dźwięk. „Proteus” jest niczym piękny, wyciszający sen. Inwid, który wykracza poza definicję gry wideo.
Ed Key&David Kanaga, Steam, PC, Mac
