Profesor dyplomacji

Kissingera uważa się powszechnie za wyznawcę Realpolitik, działań podyktowanych nie tyle amerykańskim idealizmem, ile trzeźwą kalkulacją korzyści.

Henry Kissinger urodził się w Niemczech jako Heinz Alfred Kissinger. W 1938 r. z obawy przed prześladowaniami Żydów rodzina emigrowała do USA, Kissinger uzyskał obywatelstwo w 1943 r., a rok później, już jako żołnierz amerykański, uczestniczył w wyzwalaniu i denazyfikacji Niemiec. Stał m.in. na czele ekipy kontrwywiadu, która wyłapywała funkcjonariuszy gestapo w Hanowerze. Po wojnie studiował na Harvardzie, z uczelnią tą był związany całe życie, w 1954 r. obronił pracę doktorską (o budowaniu pokoju w Europie w epoce Klemensa von Metternicha) i został tam profesorem nauk politycznych. Realizując swe ambicje polityczne, zaczął doradzać ówczesnemu gubernatorowi Nowego Jorku Nelsonowi Rockefellerowi, który jednak nie zdobył prezydentury. Doradzał innym prezydentom i ważnym instytucjom rządowym.

W 1969 r. Richard Nixon mianował go swoim doradcą ds. bezpieczeństwa narodowego, a w 1973 r. sekretarzem stanu. Kissingerowi można przypisać trzy przełomowe osiągnięcia z tego okresu: odprężenie w stosunkach z ZSRR (zawarcie porozumienia SALT I – o ograniczeniu broni strategicznych), nawiązanie stosunków dyplomatycznych z Chinami (potajemne przygotowanie pierwszej podróży amerykańskiego prezydenta do Chin w 1972 r.) i zakończenie wojny wietnamskiej (podpisanie porozumień paryskich w 1973 r., za co Kissinger dostał, wraz z negocjatorem wietnamskim, pokojową Nagrodę Nobla). W tym samym roku odegrał istotną rolę w negocjacjach o wstrzymaniu ognia w wojnie Jom Kippur między Izraelem a Egiptem.

Wśród licznych książek Henry’ego Kissingera głównym dziełem pozostaje „Dyplomacja” (wyd. polskie 1996 r.). Regularnie spotyka się z Władimirem Putinem, w Chinach był w sumie 50 razy. Najnowsza książka „O Chinach” omawia filozofię i politykę tego kraju. Kissinger od dawna kieruje zespołem eksperckim, który poufnie i odpłatnie doradza rządom i firmom w wielu krajach świata. Był też obiektem bardzo poważnej krytyki: zarzucano mu m.in. potajemne wspieranie puczu w Chile w 1973 r. oraz czyniono odpowiedzialnym za bombardowania Kambodży w końcowym okresie wojny wietnamskiej.